"ജി.എച്ച്.എസ്. എസ്. അഡൂർ/ഇ-വിദ്യാരംഗം‌" എന്ന താളിന്റെ പതിപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം

<font size=7 color=blue><center>വിദ്യാരംഗം കലാസാഹിത്യവേദി</center></font><br/><br/><font size=6 color=magenta><center>ജി.എച്ച്.എസ്.എസ്. അഡൂര്‍</center></font>

----

ടെ? ഈ ചെറുജീവിത<br/>പാഥേയത്തില്‍  ഞാന്‍കരഞ്ഞു തീര്‍ത്ത കണ്ണീരി<br/>നെന്തു വില?ആരു കല്പിക്കും വില? എല്ലാം ഒരു <br/>കൊച്ചു പാപിതന്‍ വിധിയുടെ ചുടല നൃത്തം<br/>കലി കൊണ്ട് ഭൂമിയാം ഞാനിന്നും കരയുമ്പൊഴും<br/>മാനവര്‍ തീരാതിരക്കിലലയുന്നു അന്ത്യമുണ്ടോ?<br/>ഈ തിരക്കിനവസാനമുണ്ടോ?എന്റെ കണ്ണീരി<br/>നിന്നു വിരാമമുണ്ടോ? ഇന്നെന്നില്‍ തുടി<br/>ക്കുന്നത് ജീവിതത്തിന്‍ ഒരു ചെറുകാല്‍ ഭാഗം<br/>മാത്രമാണെന്നിട്ടും എന്റെ കണ്ണുനീര്‍ ഇപ്പോഴെ വറ്റി,<br/>എനിക്കിനി കരയുവാന്‍ കണ്ണുനീരെവിടെ?<br/>മാനവരാം നിങ്ങള്‍ എന്റെ മക്കളാം നിങ്ങള്‍ എന്‍<br/>മറ്റു മക്കളാം വൃക്ഷങ്ങളെ,നദികളെ,മണ്ണിനെ<br/>എന്നിങ്ങനെ പലതിനേയും പിഴുതെറിയുമ്പോള്‍<br/>തേങ്ങുന്നതെന്‍മനം നീറുന്നതെന്‍ ഹൃദയം ഒന്നു <br/>റക്കെനിലവിളിച്ചു കരയുന്നു ഞാന്‍ ഇതെന്റെ <br/>മൃത്വുവാണെന്നു ഞാന്‍ കരുതുന്നു എങ്കിലും<br/>ഒന്നോര്‍മ്മിപ്പിക്കട്ടെ നിങ്ങള്‍ക്കായി ഞാന്‍ മരിച്ചാല്‍<br/>പിന്നെ നിങ്ങളും ഉണ്ടാകില്ല ഓര്‍ക്കുക</center></font><br/><br/> <center>കവിത</center><font size=4 color=magenta><center>അഹല്യ. കെ.വി. 8 സി.</center></font><br/><font size=6 color=green><center>മാതൃഭാഷ</center></font><br/><center>[[ചിത്രം:ring.jpg]]<br/><br/></center><font size=4 color=blue><center>അക്ഷരമാലയിലാദ്യത്തെയക്ഷരം-<br/>"അ" എന്നു ചൊല്ലി പഠിച്ചതും നാം

-<br/>എഴുത്തു കുറിക്കുമ്പോള്‍-<br/>നാവിലെഴുതുമ്പോള്‍<br/>ഓരോരാശയായി പൂവിടുന്നു-<br/>പിന്നെയുള്ളക്ഷരം ചൊല്ലി പഠിച്ചു ഞാന്‍<br/>അമ്മതന്‍ കൈയ്യിലെവാത്സല്യത്താല്‍-<br/>ഇന്നെന്റെ വിദ്യ വികസിപ്പു നിത്യവും-<br/>അമ്മതന്‍ വാത്സല്യ കൊഞ്ചലോടെ<br/> മാതൃഭാഷതന്‍ മലയാളമെന്നോതി-<br/>പുകഴ്ത്തി പറയുകയായി പിന്നെ-<br/>കൊഞ്ചിപറയുന്ന പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളും-<br/>ആദ്യമോതുന്നതും അമ്മ തന്നെ-<br/>അമ്മതന്‍ ആദ്യത്തെ അക്ഷരം തന്നെയാ-<br/>ണെന്നും "അ" എന്നറിയുക നാം-<br/>ആ സ്നേഹ വാത്സല്യമോതണമെന്നും നാം-<br/>ആ മാതൃഭാഷയെ കാക്കേണമെന്നു നാം-<br/>ജീവിതാവസാനം കണ്ണുപോലെ-<br/>കണ്ണിനും കണ്ണായ സ്വത്താണാ-<br/>ദൈവത്തിന്‍ കനിവുപോല്‍ തന്നൊരാ ഭാഷയെന്നും-<br/>വിട്ടുകൊടുക്കില്ല ഞങ്ങളാ ഭാഷയെ -<br/>വെട്ടി നശിപ്പിക്കാന്‍ കൊടുക്കില്ലെന്നും-<br/>നിങ്ങളാ സത്യമറിയുകയെങ്കിലും-<br/>മാതൃഭാഷയെ കാക്കേണമേ-<br/>ജീവിതാവസാനം കൊണ്ടുനടക്കുവാന്‍-<br/>എന്നും തുണ തന്നെ നാലക്ഷരം</center><br/><br/><center>കവിത</center><font size=4 color=magenta><center>നിഖില്‍. വി. 8 സി.</center></font><br/><font size=6 color=green><center>പ്രണയത്തിന്റെ വേദന</center></font><br/><center>[[ചിത്രം:peep.jpg]]</center><br/><font size=4 color=blue><center>ഞാനിന്നിതാ അറിയുന്നു പ്രണയത്തിന്റെ-<br/>വേദന, വാര്‍ദ്ധക്യമെന്നെ പിടിച്ചടക്കിയ ഈ-<br/>നാളിലും നീ വരുന്നുണ്ടോ എന്നു നോക്കി-<br/>ഞാന്‍ വീടിന്റെ, തുരുംബിച്ച ജനല്‍ കംബി-<br/>കളില്‍ കരപുടം സ്പര്‍ശിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു.<br/>വരികയില്ലെന്നറിയാം എങ്കിലും വാര്‍ദ്ധക്യമി-<br/>ല്ലാത്ത മരവിക്കാത്ത എന്‍ മനസ്സില്‍<br/>ഇന്നും, നിന്റെ പേര്‍ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു.<br/>എവിടെയാണു നീ എന്നെ വിട്ടകന്നതെന്തി-<br/>നാണു നീ പറയൂ പറയൂ എന്റെ പ്രിയതമ<br/>എന്തിനെന്നെ പിരിഞ്ഞകന്നു നീ.<br/>അന്നാ സന്ധ്യയ്ക്ക്, എന്‍ ജഡയില്‍ തുളസി-<br/>ക്കതിരു ചൂടിഞാന്‍ അംബലമുറ്റത്തെ ആല്‍-<br/>ത്തറയില്‍ നിന്നപ്പോള്‍ ആദ്യമായി നാം തമ്മി-<br/>ല്‍ കണ്ടു മുട്ടി. ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ഞാന്‍<br/>കടന്നുപോയെങ്കിലും, അതൊരു പതിവായി.<br/>പേരറിയാത്ത വികാരം മനസ്സില്‍ പൊട്ടിമുളച്ചു.<br/>അതു പടര്‍ന്നു പന്തലിച്ചു. ആരോ അതിനു<br/>പ്രണയമെന്ന പേര്‍ നല്‍കി ഉച്ചരിച്ചു.<br/>എന്നാല്‍, വിധിതന്‍ കറുത്ത വിഷപുഷ്പമെന്നെയും-<br/>പിടികൂടി. ഒരുനാള്‍, നീ എന്നെ വിട്ടകന്നു. നാളു-<br/>കള്‍ കഴിഞ്ഞു, കൈകാലുകള്‍ മരവിച്ചു. മുഖം-<br/>ചുളിവിലാഴ്ന്നു. തലമുടികള്‍ വെള്ള പുതപ്പു പുതച്ചു.<br/>എന്നാല്‍, എന്റെ മനസ്സ്, ഇന്നുമാം പ്രണയകാവ്യ-<br/>ത്തിന്റെ വക്കില്‍ നിന്റെ ഓര്‍മ്മതന്‍ നിറവില്‍<br/>ഞാനറിയുന്നു ഇന്നാപ്രണയത്തിന്റെ വേദന<br/>വിരഹത്തിന്റെ വേദന.</center></font>