ഗവ.വൊക്കേഷണൽ.എച്ച് .എസ്.എസ്.കൊടുവളളി/അക്ഷരവൃക്ഷം/തിണ്ണയിലെ പോകുവെയിൽ

തിണ്ണയിലെ പോകുവെയിൽ തെരുവിൻ തിണ്ണയിൽ ചാഞ്ഞ ഉണ്ണി- തൻ കണ്ണിലായ്ച്ചേ‍ർന്ന ആദിത്യ സ്പർശമേറ്റുണർന്നിതാ നിൽകവേ, പൊഴിയുന്നിതാ ശുന്യമാം ശൂന്യതയിൽ നിശൂന്യമാം തൻ ഭ്രാന്തിയാ- മമ്മയുടെ അട്ടഹാസക്കാകളി കീറിപറഞ്ഞൊരു ചേലയാം വിധമൊന്നവളുടെ മാറിലും, ഉക്കത്തും ചാഞ്ഞിഴയുന്നു. ആണ്ടിലേറെ ധാത്രിയിലേക്കാണ്ട ചെളിതെറിച്ച കൂന്തലാം വേരുകളതാ- മാരുതൻ കൈകളിൽ ആടിയുലയുന്നു. സന്ത്വനമായ് തോന്നുവാനവളിൽ ഒന്നുമാത്രം! പൊഴിയുവാൻ പോന്ന ഇക്കാലത്തിനു പൊഴിക്കുവാനറിയാത്ത-'പുഞ്ചിരി ' പാരിൽ ഏകയല്ലവളൊരിക്കലും തൻ ഉണ്ണിയുള്ളത്രയും നാൾ. കാകളിയതാ അവനിൽ ദൈനമില്ലാത്ത വൈചിത്രം മിഴികളിൽ സ്ഫുരിച്ചു ! അന്തിചാഞ്ഞ തെരുവതാ അന്തിക്കന്ത്യമായിട്ടും, തപസ്സിലാ‍ർന്നിരിക്കുന്നു. എന്തുപറ്റി? എന്നുയിരിലേക്കൊരു ചോദ്യം മുത്തമിടവേ,അവനോർത്തു ഇതു തെരുവിന്റെ ചരമ ഗീതമോ? ആളനക്കമില്ല,ഘോഷമില്ല,നിഴലുകളില്ല... ഏകയായ് നിൽക്കയാണേകാന്തതയീ വിണ്ണിൽ തിരമാലയായ് തീ‍ർന്നിതാണവനിലൊരു ചോദ്യം,ഈ ഭൂവ് എൻ- ജീവിതം സ്വീകരിച്ചോ ? ശ്വാസമടക്കി മിഴിരണ്ടും വെളിയി- ലെറി‍ഞ്ഞു;യുദ്ധമോ അന്ത്യമോ ? ചെറുകരം കൊണ്ടു വനശ്ശിരസ്സിലൊന്നു ചൊറിയവേ ദേ ഇരു ജനം പിറു- പിറുത്ത് ഒാടും വിധം നീങ്ങുന്നു. അവരിലടുക്കവെ അവൻ കേട്ടറിഞ്ഞു; പാരിന്മേലൊരു കിരീടം വീണിട്ടുണ്ടത്രെ. അതിശയം ! നീങ്ങുവാൻ സാധ്യമതിന് തെരുവും,ലോകവും,പാരും, ജനവും, ഏമാനും,ശ്രമക്കാരും പുറത്തടിവയ്ക്കാതെ അതിജീവനത്തിലത്രെ. ജനമോതിയ വരികളോർത്തിതാ- വാ പിളർന്നുണ്ണി തേങ്ങുന്നു. ഒളിച്ചുപൊത്തൽ ഭീരുത്വമല്ല ധീരതയാണെങ്കിലും.... ഈ വിൺ വണ്ണമുണ്ടെങ്കിലും പുകയുന്ന ഉടലിൽ ഒരു കരമന്നം നൽകുവാനാർക്കും വണ്ണമില്ല- ഒാർത്തൊന്നിരിക്കവേ,ദേ ഖദറിട്ട- ഒരുവ‍ർ കരത്തിൽ പൊതിച്ചോറുമായ്. വെളിച്ചമായ് തോന്നിയവനിതു തൂ- വെള്ളയല്ല,വെള്ളയാകുന്ന വെള്ളി വെളിച്ചം! അവരതാ നീങ്ങുന്നു മുരളുന്ന- ശ്വാനനുനേർ എങ്കിലും പൊതിച്ചോറു മാത്ര മല്ല,മറുകൈയിൽ തൻ പ്രവൃത്തിലോക- ത്തിന് കാഴ്ച്ചയ്ക്കായ് മുക്കണ്ണുമായ്-കാമറ ! ഉള്ളു നീറികരയുവാൻ തോന്നി- യന്നേരമതാ ശ്വാനൻ അവിടം കുതറിയോടുന്നു. നീചമായ് തോന്നിയത് ശ്വാനനെങ്കിലും നിനക്കെന്തെ വെളിച്ചമേ ഇരുട്ട് കരങ്ങളിൽ കൊള്ളുവാൻ സാധ്യം! മുക്കണ്ണുമായ് തെരുവിലെ ഗതി- കെട്ടവനെ നോക്കവെ തിണ്ണതൻ മൂലയിൽ പമ്മിയിരുന്നതാ- ഉണ്ണിയും ഭ്രാന്തിയാമമ്മയും. ലോകം തന്നെ ചെടികളും ,പുൽകളും പുഴുക്കളും കുടുംബ- മാക്കിയ മഹാമാന്യേ; എന്തേ,അങ്ങീ മനുഷ്യരെ കണ്ടില്ല- യോ,അതോ കാണുവാൻ മറന്നതോ? അന്നം ഇന്നെന്റെ ഗതികേടെങ്കിൽ ഇന്ന് മനുഷ്യനതിൽ എന്തിന്റെ കേട് ? കുളിച്ചീറനണിഞ്ഞൊരുങ്ങിവന്ന പോകുവെയിൽ ഉണ്ണിയോട് പുഞ്ചിരിക്കവെ ഇന്നിതാ വിധിയാലവനുമിതാ ചിരിക്കുവാൻ മറന്നു. ഇതു കാലത്തിന്റെ സത്യം ! കാലം ഇതു മറന്നെങ്കിൽ‍ ഉണ്ണിയ്ക്കിന്നിതിനു വയ്യ ശൂന്യമാം തെരുവിന്റെ മടി- യിലേക്കൊന്നു തല ചായ്ക്കവെ ഏകാന്ത വസതിയിൽ അവനൊപ്പം ചേർത്ത് വെച്ചതൊന്നു മാത്രം- ശൂന്യതയിൽ മൂക സാന്ത്വനമായ് കേൾക്കാമാമമ്മയുടെ പൊട്ടിച്ചിരി. തീർച്ചയാണിതു നാമൊരു നാൾ കിരീടത്തെ അതിജീവിക്കും എങ്കിലും അതിജീവന പാഠമേ- ഞാൻ മാനവന്റെ ഉയിരിൽ ചരമഗീതമാലപിക്കാതിരിക്കട്ടെ ഫാത്തിമത്ത് സിംന സനം 8 B ജി വി എച്ച് എസ് എസ് കൊടുവള്ളി തലശ്ശേരി സൗത്ത് ഉപജില്ല കണ്ണൂർ അക്ഷരവൃക്ഷം പദ്ധതി, 2020 കവിത