പുഞ്ചിരിച്ച നിൻ മുഖം
വാടികരിഞ്ഞതെന്തേ?
പ്രഭചൊരിഞ്ഞൊരി കണ്ണുകൾ
പുഴുവരിച്ചതെന്തേ?
നിന്റെ കണ്ണീർ തുള്ളിയ്ക്
തടയിട്ടതാര്?
പിടയുന്ന നിൻ ഹൃദയത്തിൽ
കരിങ്കൽ കൊറിയതാര്?
പറയൂ എൻ പ്രകൃതി
നിന്നിലെ പ്രാണനെ ഹോമിച്ചതാര്?
ശോഭയേറിയ നാളുകൾ
മാഞ്ഞുപോയിടും നേരത്ത്
ഉത്തരമൊന്നു മാത്രമേ
ചൊല്ലിടാം ഞാൻ , പെട്ടമ്മയായ ഈ പ്രകൃതി
ഞാൻ ജനിപ്പിച്ചൊരി മക്കൾ തന്നെ
അമ്മതൻ ശവക്കല്ലറ മാന്തിടുന്നു.
ഇരിക്കുന്ന കൊമ്പ് മുറിക്കുന്നതറിയാതെ
പാവങ്ങൾ വീണു പിടഞ്ഞിട്ടുന്നു
