മൂവുലകാകെയടക്കി ഭരിക്കാൻ,
മുമ്പൻ ഞാനേ 'മാനവനായ്'
നൂറു പതിറ്റാണ്ടെനിക്കുമെന്റെ,
പാരിനുമധിപൻ "ഞാൻ"മാത്രം!
വെട്ടിയറുത്തും, മാറുപിളർന്നും,
തീ തുപ്പിച്ചും, ജനനിയെ നീ,
പച്ച ഞരമ്പിലെ ഇത്തിരിരക്തവു_
മൂറ്റിയെടുത്തൂ കലിയോടെ.
പിറന്ന മണ്ണിനെ മറയാക്കി
പടുത്തുയർത്തി മാളികകൾ.
പാതവരമ്പും കൈത്തോടും,
പഴങ്കഥയിലെ പാട്ടായി.
കാലം തോറ്റു കൊടുത്തില്ല,
കലികാലം വരവായ് പടക്കൂട്ടാൻ.
ഇത്തിരി ദാഹജലത്തിനുപോലും,
തെളിനീരില്ലാ, തേങ്ങലുകൾ!
നീലിമ മറയും നീലാകാശവും,
കാളിയ വിഷമായ് അലകടലും,
കാദരമിഴിയായ് കാട്ടാറും,
കാലം തെറ്റിയ വർഷഋതു!
കാലക്കാറ്റിൽ കലിതുള്ളി,
കാഹളമൂതി ,മാരിമഴ,
പ്രളയജലപ്പെരുവയറാലമ്മ_
പലതും വെട്ടിയകത്താക്കി.
ഇത്തിരി പ്രാണനു വേണ്ടി നാം,
കരഞ്ഞു കൈ നീട്ടിയ നാളുകൾ,
ഒരൊറ്റ ജാതിയിലൊരുമതമായ്
ഓങ്കാരപ്പൊരുൾ തേടീ നാം!
അന്നു പഠിച്ചൊരു പ്രകൃതീപാഠം
പ്രപഞ്ചകോടിയിലുണരട്ടെ,
പ്രപഞ്ചമെന്നൊരു പാരാവാരാ
പ്രഹേളികയിൽ നാം അണു മാത്രം!
മാനവകുലമൊരു മതമായി,
സകലചരാചര പരമായി,
പാരസ്പര്യപ്പൊരുളായി,
പാരിലൊരണുവായ് മാറീടാം.
