നിർവൃതിക്കായുള്ള യാത്രയിൽ
പ്രകൃതിതൻ സൗന്ദര്യമാസ്വദിക്കാനോ
പ്രകൃതിതൻ കനിവിനു വിലനല്കുവാനോ
നിനയാതെ സ്മൃതിയിലെങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ
പായുന്നു മാനുഷ്യർ
മനുഷ്യരാൽ മലിനമാകുമീ ഭൂമിയിന്ന്
ഉഗ്രവിഷമാം സർപ്പത്തെക്കാൾ വിഷമയം
ആ സർപ്പത്തിൻ വിഷം ഭൂമിതൻ
ഹ‍ൃദയത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്നു
ഭൂമിതൻ വൃക്കയെന്നുപമിച്ചിരിക്കുമീ
തണ്ണൂർതടങ്ങൾ ഓർമ്മയാകുന്നു
ഒരു കാലത്തു ഭൂമിയാം അമ്മയ്ക്കുമേൽ
കുടയായ് നിന്നവർ അവൾക്കുമേൽ പീ തുപ്പുന്നു
കേൾക്കുന്നില്ലാരും തീരാതിരക്കുകൾക്കിടയിൽ
പ്രകൃതിതൻ നിലയ്ക്കാത്താരവം
പ്രകൃതിയെ കാക്കും ചുരുക്കം ചിലരുടെ
പ്രയത്നത്താൽ ശ്വസിപ്പു മരണാസന്നയാം ഭൂമി
ഹൃദയത്തിൽ വറ്റാത്ത സ്നേഹത്തിൻ ഉറവയുമായ്
വീണ്ടെടുത്തീടാൻ അണയട്ടെ പുതുനാമ്പുകൾ
നന്മയാം ഭൂമിയെ ചേർത്തണച്ചീടട്ടെ.
