അസംപ്ഷൻ എച്ച് എസ് ബത്തേരി/പ്രമുഖരുടെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ

പ്രമുഖരുടെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ

ആതിഥേയരെ അതിഥിയാക്കുന്ന അത്ഭുതമാണല്ലോ കാലം..

ആതിഥേയരെ അതിഥിയാക്കുന്ന അത്ഭുതമാണല്ലോ കാലം - ആ പ്രവാഹം ഇന്ന് അതിഥിയായി എന്നെ ഈ തിരുമുറ്റത്ത് എത്തിച്ചിരിക്കുന്നു

ഇണങ്ങിയും പിണങ്ങിയും കരഞ്ഞും ചിരിച്ചും ചേർത്തു പിടിച്ചും അകറ്റിനിർത്തിയും .... എത്രയെത്ര ഓർമകൾ:വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറം' അല്പം പേടിയോടെ അതിലേറെ ആഹ്ലാദത്തോടെ പെൺപള്ളിക്കൂടത്തിലേക്ക് വന്നത് ഓർക്കാതെ വയ്യ.പിന്നീട് ആൺകുട്ടികൾക്കും കുടി പ്രവേശനം നല്കി.പള്ളിക്കൂടം എന്ന പേര് അന്വർഥമാക്കും വിധം: പള്ളിയോടു ചേർന്നുള്ള സ്കൂൾ ഇരു കൈയും നീട്ടി ചേർത്ത് പിടിച്ച് എന്നെ സ്വന്തമാക്കി.ആകും വിധം - പ്രതി സ്നേഹത്താൽ നന്ദി പ്രകടിപ്പിച്ചു.അന്തസ്സോടെ അഭിമാനത്തോടെ തല ഉയർത്തി നിലക്കുന്ന അസംപ്ഷൻ സ്കൂളിൻ്റെ ഭാഗമാകാൻ സാധിച്ചത് ദൈവാനുഗ്രഹം.....

. ശ്രീമതി.ഷെൻസി .കെ

. മുൻ അധ്യാപിക (അസംപ്ഷൻ എച്ച് എസ് ബത്തേരി)

                                           അച്ഛന്റെ പ്രായശ്ചിത്തം. -അര‍ുൺ ഗാന്ധി

അന്ന് എനിക്ക് പതിനാറ് വയസ്സായിരുന്നു. ഡർബനിൽ നിന്ന് 18 മൈൽ അകലെ ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിലെ ഒരു ആശ്രമത്തിൽ മാതാപിതാക്കളോടൊപ്പം താമസിച്ചു. എന്റെ മുത്തച്ഛൻ മഹാത്മാഗാന്ധിയാണ് ആശ്രമം സ്ഥാപിച്ചത്. വിദൂര പ്രദേശത്തായിരുന്നു ആശ്രമം. വളരെ ദൂരെ, വെറും, കരിമ്പ് പാടങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. നഗരത്തിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെയായതിനാൽ ഞങ്ങൾക്ക് അവിടെ അയൽക്കാരില്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞാനും എന്റെ രണ്ട് സഹോദരിമാരും എപ്പോഴും ടൗണിൽ പോകാൻ കാത്തിരി ക്കുകയായിരുന്നു. നഗരത്തിലേക്ക് പോകാനുള്ള എല്ലാ അവസരങ്ങളും ഞങ്ങൾ നോക്കും, അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ സുഹൃത്തുക്കളെ കാണാനും അവിടെയുള്ള സിനിമാ ഹാളുകളിൽ സിനിമ കാണാനും കഴിയും.

ഒരു ദിവസം അവനെ കാറിൽ നഗരത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ അച്ഛൻ എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഒരു ദിവസം മുഴുവൻ അവർ അവിടെ ഒരു മീറ്റിംഗ് നടത്തി. അങ്ങനെയൊരു അവസരം ഞാൻ തേടുകയായിരുന്നു. കാരണം ഞാൻ പട്ടണത്തിലേക്ക് പോകുകയായിരുന്നു .അമ്മ കൊണ്ടുവരേണ്ട സാധനങ്ങളുടെ ഒരു നീണ്ട ലിസ്റ്റ് എന്റെ കയ്യിൽ തന്നു. എനിക്ക് ദിവസം മുഴുവൻ നഗരത്തിൽ ചെലവഴിക്കേണ്ടി വന്നു. അതിനാൽ, അവിടെ ശ്രദ്ധേയമായ നിരവധി ജോലികൾ പൂർത്തിയാക്കാൻ അച്ഛൻ എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. കാർ സർവീസ് ചെയ്യുന്നതും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു.

മീറ്റിംഗ് സ്ഥലത്ത് അച്ഛനെ ഇറക്കിയപ്പോൾ, അഞ്ച് മണിക്ക് അവിടെ വരാൻ പറഞ്ഞു. ഏൽപ്പിച്ച ജോലികൾ വേഗത്തിൽ പൂർത്തിയാക്കി ഞാൻ തിടുക്കത്തിൽ സിനിമാ ഹാളിലേക്ക് കയറി. അവിടെ ജോൺ ബെയ്‌ന്റെ രസകരമായ ഒരു സിനിമ കാണുമ്പോൾ എനിക്ക് സമയം ശ്രദ്ധിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പിന്നെ ധ്യാനം വന്നപ്പോൾ വൈകുന്നേരം അഞ്ചര കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഞാൻ വേഗം ഗാരേജിലെത്തി. അവിടെ നിന്നും കാറിൽ അച്ഛന്റെ അടുത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും സമയം വൈകുന്നേരം ആറു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അച്ഛൻ എന്നെ ആകാംക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു.

സംസാരിക്കാനുള്ള ആത്മവിശ്വാസം നൽകിയില്ല. ഇപ്പോൾ വീടുവരെ നടന്നപ്പോൾ സ്യൂട്ട് ബൂട്ട് ധരിച്ച അച്ഛൻ ഇത് പറയാൻ തുടങ്ങി. ഇരുട്ടായതിനാൽ റോഡിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും ഓടയില്ലാത്ത നിലയിലായിരുന്നു. വഴി വിജനമായിരുന്നു, വെളിച്ചമില്ല. അച്ഛനെ തനിച്ചാക്കി പോകാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.

അവൻ കൗതുകത്തോടെ ചോദിച്ചു, "എന്താ വൈകിയത്?" ഞാൻ ഒരു ജോൺ ബെയ്ൻ വെസ്റ്റേൺ കാണുന്നുണ്ടെന്ന് അവനോട് പറയാൻ എനിക്ക് നാണമായിരുന്നു. അതിനാൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു, കാർ തയ്യാറല്ല, ഞാൻ വൈകിപ്പോയി, ആരോ ഗാരേജിൽ വിളിച്ച് സത്യം മനസ്സിലാക്കി. എന്റെ നുണ അവർക്കറിയാമായിരുന്നു, പക്ഷേ "ഞാൻ നിന്നെ വളർത്തിയ രീതിയിൽ ഞാൻ വലിയ തെറ്റ് ചെയ്തു, ഞാൻ നിങ്ങളോട് സത്യം പറഞ്ഞു."

ഞാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരുന്നെങ്കിൽ, ഞാൻ ഒരു പാഠം പഠിക്കുമായിരുന്നോ? ഒരുപക്ഷേ ഇല്ലായിരിക്കാം. ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട ശേഷവും ഒരുപക്ഷെ ഞാൻ കള്ളം പറയുന്ന ശീലം മാറ്റില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ അക്രമരഹിതമായ ഈ സംഭവം എന്നിൽ ആഴത്തിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്തി. ഈ സംഭവം ഇന്നലെ നടന്നതാണെന്നു തോന്നുന്നു. ഇതാണ് അഹിംസയുടെ ശക്തി.

അങ്ങനെ അഞ്ചരമണിക്കൂറോളം ഞാൻ അവർക്കുപിന്നിൽ കുറഞ്ഞ വേഗതയിൽ കാർ ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പിന്നെ എന്റെ കള്ളത്തിന് അച്ഛൻ പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യുന്നത് നോക്കി നിന്നു. അന്ന് ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ ഒരു സുപ്രധാന തീരുമാനമെടുത്തു - ഞാൻ ഒരിക്കലും കള്ളം പറയില്ല.

ŐŐŐŐŐ

എന്റെ സ്നേഹനിധിയായ അമ്മ -ഡോ എപിജെ അബ്ദുൾ കലാം

രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധസമയത്ത് ഞങ്ങളുടെ കുടുംബം പ്രയാസങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോയി. അന്ന് എനിക്ക് പത്ത് വയസ്സായിരുന്നു, യുദ്ധം ഏതാണ്ട് രാമേശ്വരത്ത് ഞങ്ങളുടെ വീട്ടുപടിക്കൽ എത്തിയിരുന്നു. എല്ലാത്തിനും ഒരു കുറവുണ്ടായിരുന്നു.

ഞങ്ങളുടെ കുടുംബം ഒരു വലിയ കൂട്ടുകുടുംബമായിരുന്നു, അതിൽ എന്റെ അച്ഛന്റെയും അമ്മാവന്മാരുടെയും കുടുംബാംഗങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് താമസിച്ചിരുന്നു. അമ്മൂമ്മയും അമ്മയും ഒരുമിച്ചാണ് ഈ വലിയ കുടുംബത്തെ പരിപാലിച്ചിരുന്നത്. ചിലപ്പോൾ വീട്ടിൽ മൂന്നോ മൂന്നോ തൊട്ടിലുകളിൽ കുട്ടികൾ ഊഞ്ഞാലാടുമായിരുന്നു. സന്തോഷവും സങ്കടവും വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഗണിതശാസ്ത്രം പഠിക്കാൻ ഗുരുനാഥൻ സ്വാമിയാരുടെ അടുത്ത് പോകാനായി ഞാൻ ഏകദേശം നാല് മണിക്ക് എഴുന്നേൽക്കുമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഒരു അതുല്യ ഗണിത അധ്യാപകനായിരുന്നു. സൗജന്യ ട്യൂഷൻ പഠിപ്പിച്ച അദ്ദേഹം ഒരു വർഷത്തിൽ അഞ്ച് കുട്ടികളെ മാത്രം പഠിപ്പിച്ചു. തന്റെ എല്ലാ വിദ്യാർത്ഥികൾക്കും അദ്ദേഹം കഠിനമായ വ്യവസ്ഥകൾ വെച്ചു. എല്ലാ കുട്ടികളും കുളിച്ച് അഞ്ച് മണിക്ക് അവരുടെ ക്ലാസിൽ ഹാജരാകണമെന്നാണ് വ്യവസ്ഥ. എനിക്ക് മുമ്പേ അമ്മ എഴുന്നേൽക്കുമായിരുന്നു. അവൾ എന്നെ കുളിപ്പിച്ച് ട്യൂഷന് ഒരുക്കും. അഞ്ചരയോടെ ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങും....

പ്രാർഥന നടത്താനും അറബി സ്കൂൾ അറിയാനും ആ സമയത്ത് എന്താണ് സംഭവിച്ചത്? നിങ്ങൾ റൊട്ടി കഴിക്കാൻ പോകുകയായിരുന്നു, ഞാൻ എന്നെ ഖുറാൻ ഷെരീഫ് പഠിക്കാൻ കൊണ്ടുപോകുകയായിരുന്നു, അമ്മ നിങ്ങൾക്ക് റൊട്ടി തരുകയായിരുന്നു. അവന്റെ അച്ഛൻ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിനുശേഷം ഞാനും എന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് മൂന്ന് കിലോമീറ്റർ അകലെയുള്ള രാമേശ്വരം റോഡ് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് കാൽനടയായി എന്റെ വിഹിതത്തിനായി പോകും. കൊടുത്തു. ഇപ്പോൾ വീടുവഴി പോകുന്ന ധനുഷ്‌കോടി തപാലിൽ നിന്ന് ഒരു കെട്ട് പത്രം എടുക്കും, നഗരവാസികൾക്ക് അതിവേഗം പത്രങ്ങൾ എത്തിക്കുന്ന നഗരത്തിൽ ഞാനാദ്യമായി,

ഈ ഉത്തരവാദിത്തം നിറവേറ്റി എട്ടുമണിയാകുമ്പോഴേക്കും വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങും. അക്കാലത്ത് അമ്മ എനിക്ക് ഒരു സാധാരണ പ്രഭാതഭക്ഷണം നൽകും, അത് എന്റെ മറ്റ് സഹോദരങ്ങൾക്ക് നൽകുന്ന പ്രഭാതഭക്ഷണത്തെ അപേക്ഷിച്ച് എന്തെങ്കിലും പ്രത്യേകതയായിരിക്കും; കാരണം ഞാൻ ഒരുമിച്ച് പഠിക്കുകയും സമ്പാദിക്കുകയും ചെയ്തു. സ്കൂൾ അവധി കഴിഞ്ഞ് വൈകുന്നേരം, ഞാൻ വീണ്ടും ഉപഭോക്താക്കളിൽ നിന്ന് കുടിശ്ശിക വാങ്ങാൻ പോകും.

അന്നത്തെ ഒരു സംഭവം ഇന്നും ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും സഹോദരങ്ങളും സഹോദരിമാരും ഒരുമിച്ചാണ് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത്, അമ്മ എനിക്ക് റൊട്ടി 1 തരുന്നു (ഞങ്ങൾ അരി കഴിക്കുന്നവരായതിനാൽ, പൊതുവിപണിയിൽ അരി ലഭ്യമായിരുന്നു, പക്ഷേ ഗോതമ്പിന് റേഷൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.സഹോദരന്റെ ഈ വിഷയത്തിൽ 'അവൻ തന്റെ ഓഹരിയിലെ എല്ലാ അപ്പവും നിങ്ങൾക്ക് തന്നു, അവൻ എല്ലാ അപ്പവും നിങ്ങൾക്ക് തന്നു. നിന്റെ മകനായിരിക്കുക .അന്ന് ആദ്യമായി എനിക്ക് വിറയൽ തോന്നി. എനിക്ക് എന്നെത്തന്നെ തടയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൻ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിച്ചെന്ന് അവളെ ആവേശത്തോടെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. പൂനത്തിന്റെ രാത്രിയിൽ അമ്മയെ ഞാൻ ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു. എന്റെ ‘അഗ്നി കി ഉദാൻ’ എന്ന പുസ്തകത്തിൽ ശേഖരിച്ച ‘അമ്മ’ എന്ന കവിതയിൽ ആ ഓർമയുടെ ചിത്രങ്ങൾ ഉയർന്നു വന്നിട്ടുണ്ട്. ഇത് എന്റെ അമ്മയുടെ കഥയാണ്. അവൾ തൊണ്ണൂറ്റിമൂന്നു വയസ്സുവരെ ജീവിച്ചു. അവൾ വാത്സല്യവും ദയയും മതവിശ്വാസവുമുള്ള സ്ത്രീയായിരുന്നു. അമ്മ ദിവസവും അഞ്ചുനേരം നമസ്‌കരിക്കുമായിരുന്നു. അവൻ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത് കാണുമ്പോഴെല്ലാം എനിക്ക് പ്രചോദനം ലഭിക്കുകയും എന്നിൽ തന്നെ ഒരു മാറ്റം അനുഭവപ്പെടുകയും ചെയ്തു. സ്ത്രീ ദൈവത്തിന്റെ മനോഹരമായ സൃഷ്ടിയാണ്. രണ്ട് മഹത്തായ സ്ത്രീകളുടെ ഓർമ്മയിൽ നിന്ന് എനിക്ക് എല്ലായ്പ്പോഴും പ്രചോദനവും പ്രചോദനവും ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരിൽ ഒരാൾ എന്റെ അമ്മയും മറ്റൊരാൾ ഭാരതരത്‌ന എം.എസ്. സുബ്ബുലക്ഷ്മി.

'സ്ത്രീ ദൈവത്തിന്റെ മനോഹരമായ സൃഷ്ടിയാണ്' - കലാം