ജലാംശമാകെ വറ്റിവരണ്ടൊരി ഭൂമിയിൽ,
ഏകനായി ഞാൻ ജീവിച്ചിരിപ്പൂ .
ഒരൊറ്റ പുഷ്പം മാത്രം അവശേഷിപ്പിതാ എൻ ചില്ലകളിൽ.
സൂര്യകിരണങ്ങൾ ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്നിതാ എൻ ഗോത്രത്തിൽ.
പൂമരമായി ഞാൻ പടർന്നു നിന്നൊരാ,
കാലത്തിൻ ഓർമ്മകൾ മാത്രം ഇന്ന് ബാക്കിയായി.
വെട്ടിനശിപ്പിക്കുന്നിതാ, മാനുഷ്യർ തൻ സ്വയം ബുദ്ധി കെട്ട് ,
കോടാലികളിലൂടെ, ഒഴുകുന്നിതാ ഞങ്ങളുടെ രക്തം.
ഏക മരമായി കരിഞ്ഞ ചില്ലകളുമായി ഭയന്നു ജീവിക്കുന്നു ഞാൻ,
മാനുഷ്യർ തൻ പൈശാചികത്വത്തെ .
വീശുന്നിതാ കോടാലികൾ ഇ ഇന്നെൻ നേരെ ,
ഒഴുകുന്നിതാ ഞങ്ങളുടെ അവസാന രക്തവും .
അവസാന ശ്വാസം വലിച്ചൊരി പൂമരം അലറുന്നു മാനുഷ നീ നിന്നെ തന്നെ നശിപ്പിക്കുന്നിതാ.
