"എ. എം .എം. ഹയർസെക്കണ്ടറി സ്കൂൾ ഇടയാറന്മുള/അക്ഷരവൃക്ഷം/ സൗഹൃദം" എന്ന താളിന്റെ പതിപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം

               ഒരു നാട്ടിൻപുറത്താണ്  എന്റെ വീട്. എന്റെ നാടിന്റെ  പേര് '''ചെന്നത്തൂർ''' എന്നാണ്. അവിടെയുള്ളവർ പൊതുവുവെ സാധാരണക്കാരാണ്. '''"കൃഷിയാണ്"''' ഉപജീവന മാർഗം. നല്ല തണുത്ത വെളുപ്പാൻ കാലം ഞാൻ പറമ്പിലെ ക്യഷിയിടത്തിലേക്കിറങ്ങി.... എന്തോ പഴയതുപോലെ കൃഷിയിനങ്ങർ നന്നായി ഫലം തരുന്നില്ല... ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു കൊണ്ട് വഴിയരികിലേക്ക് ഇറങ്ങി.പെട്ടെന്ന് ഒരു വെള്ള കാർ അവിടേക്ക് വന്ന് നിന്നു.അതിൽ നിന്നും നല്ല ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ വെളിയിലേക്കിറങ്ങി, എന്നെ നോക്കി മന്ദഹസിച്ചു. എങ്ങോ കണ്ട് മറന്ന മുഖം. ചെറുപ്പക്കാരൻ ചോദിച്ചു ... എന്നെ അറിയുമോ?  എന്റെ പ്രായാധിക്യം കാരണം ഒട്ടും മനസിലായില്ല.. അല്പം സങ്കടം തോന്നി... കണ്ണിന് തീരെ കാഴ്ചശക്തിയില്ലാതായിരിക്കുന്നു. എന്റെ അച്ഛന് അറിയാമോന്ന് നോക്കിക്കേ ..അല്പം പ്രായമായ ഒരു മധ്യവയസ്സൻ കാറിന്റെ പിൻ ജനലിലൂടെ കഴുത്ത് വെളിയിലേക്കിട്ട് എന്നെ നോക്കി. എന്നെ മനസിലായിക്കാണും അല്ലേ? ഞാൻ ഒരു പതറി .....എവിടെയോ കേട്ട് മറന്ന ശബദ്ധം .അല്പം ചിന്തിച്ചിട്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു. നങ്കേരിലെ വേണു ആണോ? മറുഭാഗത്ത് നിന്ന്  അതെ എന്ന മറുപടി.എനിക്ക് സന്തോഷം തോന്നി .വളരെ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞങ്ങൾ കാണുകയാണ്.വിദേശത്ത് നിന്ന് വരുന്ന വഴിയാണോ ? എൻ്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും വേണു പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങി വന്ന് എന്നെ കെട്ടിപുണർന്നു.ഇതെൻ്റെ മകനാണ് ....ഇവന്റെ നന്നേ ചെറുപ്പത്തിലാണ് കണ്ടത് ,അതുകൊണ്ടാണ് മനസിലാകാത്തത്.ഈ പ്രാവശ്യം ഞങ്ങൾ എല്ലാവരുടെയും വീട്ടിൽ വരുന്നുണ്ട് .നമ്മുടെ നാട്ടിൻ പുറം ,പച്ച പുൽമേടുകളും, നീർതടങ്ങളും ഒക്കെ കണ്ട കാലം മറന്നു. എനിക്കും സന്തോഷം തോന്നി ,വേണു വിദേശത്ത് പോയി വന്നിട്ടും ഒന്നും മറന്നില്ലല്ലോ.. അവർ യാത്ര പറഞ്ഞ് പിരിഞ്ഞു. ഞാൻ തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് കയറി.  പ്രഭാത ഭക്ഷണം കഴിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ എന്റെ ഭാര്യ നാരായണിയോട് പറഞ്ഞു ...എടി നമ്മുടെ നങ്കേരിയിലെ വേണുവിനേയും കുടുംബത്തേയും ഞാൻ ഇന്ന്  കണ്ടു. എൻ്റെ പാത്രത്തിലേക്ക് പുഴുക്ക് വിളമ്പി കൊണ്ടിരുന്ന ഭാര്യ പെട്ടെന്ന് .. നിങ്ങൾ എന്താ മനുഷ്യാ പറയുന്നത് ,അവർ കുടംബമായി അങ്ങ് വിദേശത്തല്ലേ. അതേടി, അവർ നാട്ടിൽ വന്നിട്ടുണ്ട് .അവൻ നാട്ടിൻപുറം മറന്നിട്ടില്ല. അതേയോ, ഭാര്യക്കും സന്തോഷമായി. നന്മൾക്ക് അവരെ നമ്മുടെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിക്കണം. നീ ധൃതികൂട്ടാതെ,...അവർ വന്നതല്ലായുള്ളൂ.....ഞാൻ അവരെ വിളിക്കാം. രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞ്, നങ്കേരി മുറ്റം അടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ... ഒരു നീണ്ട വിളി .. ദേ, നിങ്ങൾ ഇത് ആരാ വരുന്നത് എന്ന് കണ്ടോ, നമ്മൾ വിളിക്കാതെ തന്നെ അവർ ഇങ്ങ് എത്തി. ഞാൻ നോക്കിയപ്പോൾ വേണുവും കുടുംബവും .ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് പഴയ കാര്യങ്ങൾ അയവിറക്കിയും ഭക്ഷണം കഴിച്ചും കഴിച്ചുകൂട്ടി. രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞ് രാവിലെ എന്തോ എഴുന്നേൽ മേല ... നല്ല പനിയുമുണ്ട്.ഞാൻ ഭാര്യയെ വിളിച്ചു. എടീ, എനിക്ക് ഇന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ വയ്യാ.. നീ ഇത്തിരി ചൂട് വെള്ളം കൊണ്ടുവാ വേഗം.. അവൾ വെള്ളം കൊണ്ട് വേഗം എൻ്റെ അടുക്കൽ വന്നു. അയ്യോ, നല്ല ചുട്ട് പൊള്ളുന്ന ചൂട് .നമ്മൾക്ക് വേഗം ആശുപത്രിയിൽ പോകാം .എനിക്ക് മടിയായിരുന്നു പോകാൻ, എന്നാലും ഭാര്യയുടെ നിർമ്പന്ധത്തിന് വഴങ്ങി ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോയി. </p> <br>