എ.എം.എൽ.പി എസ്. പടിഞ്ഞാറെകര/തിരികെ വിദ്യാലയത്തിലേക്ക് 21

തിരികെ വിദ്യാലയത്തിലേക്ക്

കോവിഡ് കാലം ലോകത്തെ ഒരു നിശ്ശബ്ദതയിലേക്ക് തള്ളിയെറിഞ്ഞപ്പോൾ, സ്കൂളുകളും അതിന്റെ ചുമർപാളികളിലും ഒരിക്കലുമുണ്ടാകാത്തൊരു ശൂന്യത നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഒരിക്കൽ കുട്ടികളുടെ ചിരിയാലും പാഠത്തിന്റെ ലയത്താലും ജീവിച്ചിരുന്ന ക്ലാസ് മുറികൾ, മാസങ്ങളോളം ഉപേക്ഷിച്ച വീടുകളെന്നപോലെ മൗനം മാത്രം കേട്ടിരിക്കുന്നു. അതിനിടയിൽ കുട്ടികളുടെ പഠനം ഡിജിറ്റൽ സ്ക്രീനുകളിൽ ഒതുങ്ങി; അധ്യാപകന്റെ പുഞ്ചിരി പിക്സലുകളായി മാറി, കൂട്ടുകാരന്റെ സ്പർശം ശബ്ദ തരംഗങ്ങളായി.

എന്നിരുന്നാലും മനുഷ്യഹൃദയം പ്രതീക്ഷയെ ഒരിക്കലും ഉപേക്ഷിക്കില്ല. മഴയ്ക്ക് പിന്നാലെ സൂര്യപ്രകാശം ഉറപ്പുള്ളതുപോലെ, ഈ ഇരുണ്ട കാലത്തിനും ഒരു പ്രഭാതം ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ പ്രഭാതമാണ് “തിരികെ വിദ്യാലയത്തിലേക്ക്” എന്ന പുതുയാത്ര.

വീണ്ടും തുറന്ന സ്കൂൾ ഗേറ്റുകൾ കുട്ടികളെ വരവേൽക്കുമ്പോൾ, ഓരോ മുഖത്തും കാണപ്പെട്ടത് അസാധാരണമായൊരു പ്രകാശം — പുതിയ തുടക്കത്തിന്റെ പ്രകാശം, പുതിയ പ്രതീക്ഷയുടെ തെളിച്ചം.

പഴയ ബെഞ്ചുകൾ കുട്ടികളുടെ വരവിൽ തിളങ്ങി; ക്ലാസ് മുറികൾക്ക് വീണ്ടും ശ്വാസം കിട്ടിയ പോലെ. മാസ്‌കിനപ്പുറത്തേക്കും തുളുമ്പുന്ന ആ സന്തോഷം, സ്കൂൾ എന്നത് ഒരു കെട്ടിടമല്ല—അറിവിന്റെ ആലയം, സൗഹൃദത്തിന്റെ പുണ്യസ്ഥലം, സ്വപ്നങ്ങളുടെ ആദ്യപ്പടവു എന്ന സത്യം നമ്മെ വീണ്ടും തിരിച്ചറിയിച്ചു.

നീണ്ട ഇടവേളയുടെ ക്ഷതങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ അധ്യാപകർ മാതാപിതാക്കളെയും പോലെ കൈ പിടിച്ചു. കുട്ടികളുടെ പഠനത്തിൽ പിറന്ന ഇരുട്ടുകൾ അകറ്റാൻ അവർ തെളിച്ചം പകർന്നു. കളിസ്ഥലങ്ങൾ വീണ്ടും ചിരികളാൽ മുഴങ്ങി; ഇടവേളയിലെ ഓട്ടപ്പായ്പുകൾ സ്കൂളിനെ വീണ്ടും ജീവനുള്ള ലോകമാക്കി.

പുതിയ പാഠപുസ്തകങ്ങളുടെ മണം കുട്ടികളുടെ മനസ്സിൽ അറിവിന്റെ വിത്തുകൾ നട്ടു;

പുതിയ ദിനങ്ങളുടെ ചൂടേറ്റ സൂര്യൻ അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ചിറകു തന്നു.

ഓരോ പ്രഭാതവും  സ്കൂളിൽ പോകുന്ന ചെറിയ കാൽപ്പാടുകൾ ഒരു വലിയ സന്ദേശം പറയുന്നുവെന്നു തോന്നി —

"ജീവിതം നിർത്തുന്നില്ല; മുന്നോട്ട് പോകും, വീണ്ടും പുഷ്പിക്കും."