നമ്മളെ വളർത്തീടുന്ന അമ്മ
ആ അമ്മയാണ് പോറ്റമ്മ
അവളുടെ ആനന്ദം
മഴയായ് ചൊരിയുമ്പോൾ
ജനവാതിലൂടെ നോക്കുവിനേ അവ നിന്നാവതുള്ളൂ
പ്രളയമായ് അവൾ തന്റെ
പ്രതികാരം തീർത്തപ്പോൾ
കണ്ണീർ വാർത്തു അവന്റെ വംശം
ഇന്നിതാ ഭയത്തിന്റെ മുഖാവരണം ധരിച്ചവൻ നിൽക്കുമ്പോൾ
തന്റെ മാഞ്ഞു പോയ
ഓർമ്മകളിലേക്കവൾ തിരികെ മടങ്ങുന്നു
ആരെയും ഭയക്കാതെ..
