പ്രകൃതിയെ സ്നേഹിക്കുക....
ഒരിടത്ത് മുഡുഗർ എന്ന ഒരു ഗ്രാമം ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ ഗ്രാമത്തിൽ എന്നും ഒരു മനുഷ്യൻ, കുട്ടികൾ കളിക്കുന്ന മൈതാനത്തിൽ ഭക്ഷ്യാവശിഷ്ടങ്ങൾ ഉപേക്ഷിക്കുമായിരുന്നു.
കുട്ടികൾ കളിക്കാൻ വരുമ്പോൾ അവിടത്തെ ചീഞ്ഞ നാറ്റം കാരണം കളി ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടു പോകുക പതിവായിരുന്നു.
അങ്ങനെയിരിക്കെ കുട്ടികൾ, ആ മനുഷ്യനെ എങ്ങനെ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കാം എന്നു ചിന്തിച്ചു.
അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ആ മനുഷ്യൻ വീടിനു പുറത്തിറങ്ങി പോയപ്പോൾ, അയാൾ മൈതാനത്തിൽ കൊണ്ടുതള്ളിയ ചവറുകളെല്ലാം അയാളുടെ വീടിനു മുൻപിൽ ആ കുട്ടികൾ കൊണ്ടിട്ടു.
അപ്പൊഴേക്കും അയാൾ ഒരു പാഠം പഠിച്ചു. പ്രകൃതിയെ സംരക്ഷിക്കണം എന്ന പാഠം.
ശുചിത്വം..
1. കാലമേ കാലങ്ങളെ
നിൻ കരതാരിൽ
കളിവീണ ഉണരുന്നു
മണ്ണിൽ പതിഞ്ഞ നിശബ്ദതകൾ 5. ഈ ജന്മത്തിൽ ഞാൻ ചെയ്ത
എന്നിലെ ശുചിത്വമില്ലായ്മയാൽ
കരയുന്നു നാടും - നഗരവും
കണ്ണുനീർ പൊഴിക്കുന്നു ലോകവും
2. പെറുക്കി ഞാൻ സൂക്ഷിപ്പൂ
നാളെയുടെ ശുചിത്വം
എന്നിൽ നീർക്കുമിള പോലെ
നാന്പിട്ടുണരുന്നു. 6 എവിടെയോ നിലവിളികൾ കേൾക്കുന്നു
എൻ ചെവികളിൽ -
എങ്ങും മൂകമായ ദിനങ്ങൾ
കടന്നു പോകുന്നു കൺമുന്നിലൂടെ
3. കാണുന്നു ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ
എൻ കൈകൾ ചെളിക്കുണ്ടിൽ
പതിയുന്നതായി -
മനസിൽ തെളിയുന്നു 7 മനുഷ്യർ തൻ കൈകൾ - മുഖങ്ങൾ
കാലുകൾ - കഴുകുന്നു - ജാ(ഗതയോടെ
കാലമേ കാത്തുസൂക്ഷിച്ചുവോ -
അശുത്വത്തെ ഹൃത്തിൽ നിന്നും നീക്കിടുവാൻ
4. വൃത്തിഹീനമായി
കുഞ്ഞിളം കവിളുകൾ
വികൃതികൾ കണ്ടിട്ട്
ചിരിക്കുന്നു കൂട്ടുകാർ 8 ലോകവും തല കുനിക്കുന്നു
ശുചിത്വത്തിൻ പാംങ്ങൾ പംിക്കാത്ത
ജനകോടികളുടെ മുറവിളികൾ
സ്വപ്ന സങ്കൽപങ്ങളെല്ലാം
ഞെരിഞ്ഞമരുന്നു ഒരു അണുവിനാൽ
|
|