സംഘകാലം

ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രകാശമാനമായ പുരാതനകാലഘട്ടമാണ് സംഘകാലം. ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ തമിഴ്‌നാടും കേരളവും ഒന്നായിട്ടാണു് കിടന്നിരുന്നതു്. സംഘകാലത്തെ പ്രസിദ്ധങ്ങളായ തമിഴ് സാഹിത്യ കൃതികള്‍ ലോകം മുഴുവനും അറിയപ്പെടുന്നവയും പഠന വിഷയങ്ങളുമാണ്. സംഘങ്ങള്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്ന നിരവധി പേരുടെ കൂട്ടങ്ങളായാണ്‌ ഈ കൃതികള്‍ രചിച്ച് ക്രോഢീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്. അതുകൊണ്ടാണ്‌ ഇവയെ സംഘസാഹിത്യം എന്നു പറയുന്നത്.

ഈ സമയത്തെ കേരള സംസ്കാരവും ചരിത്രവും പാരമ്പര്യവും തമിഴന്മാരുടേതിനു തുല്യമായിരുന്നു. ഏറ്റവും പഴയ ദ്രാവിഡ സാഹിത്യം സംഘകാല കാവ്യങ്ങളാണ്. പ്രേമം, യുദ്ധം, വ്യാപരം, ഭരണം , വീരശൂരപരാക്രമങ്ങള്‍ തുടങ്ങി ശോചനം വരെയും ഈ സാഹിത്യത്തില്‍ പ്രതിപാദിക്കുന്നു, ഇക്കാലഘട്ടങ്ങളിലെ സംസ്കൃത, പാലി സാഹിത്യ കൃതികളുമായി തട്ടിച്ചു നോക്കുമ്പോള്‍ സംഘകൃതികള്‍ അതിശയിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള മതനിരപേക്ഷ പ്രകടമാക്കുന്നു. ദൈനംദിന ജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുകിടക്കുന്ന ഇവ ഗ്രാമീണ സൗന്ദര്യം ഉല്‍ക്കൊള്ളുന്നവയാണ്.

ക്രി.മു. 566 മുതല്‍ ക്രി.വ. 250 വരെയുള്ള കാലയളവാണ്‌ സംഘകാലഘട്ടം എന്നു വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ബുദ്ധ കാലഘട്ടം(566-486 ക്രി. വ.) അലക്സാണ്ടറുടെ അധിനിവേശം ( 327-325 ക്രി. മു.) മൗര്യ സാമ്രാജ്യകാലഘട്ടം (322-183 ക്രി. മു.) ശതവാഹന സാമ്രാജ്യകാലഘട്ടം (50 ക്രി. മു.- 250 ക്രി. വ.) എന്നിവ സംഘകാലത്താണ് എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നു

പേരിനു പിന്നില്‍

സംഘം അഥവാ ചങ്കം എന്ന തമിഴ് വാക്കിന് ചങ്ങാത്തം, കൂട്ട് (academy)എന്നൊക്കെയാണ് അര്‍ത്ഥം. ബുദ്ധ ജൈന ഭാഷയില്‍ സംഘം എന്നാല്‍ ഭിക്ഷുക്കളുടെ കൂട്ടായ്മ എന്നാണര്‍ത്ഥം. ഇക്കാരണത്താല്‍ ഈ വാക്ക് ഇന്‍ഡൊ-ആര്യന്‍ ഉത്ഭവമല്ല എന്നു കരുതുന്നു. മൂന്നു തമിഴ് സംഘങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. ആദ്യത്തെ രണ്ടു സംഘങ്ങളെക്കുറിച്ചു കെട്ടുകഥകള്‍ പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. ഇവ തലൈസംഘം(head samgham), ഇടൈസംഘം (middle samgham), കടൈസംഘം (last samgham)എന്നിവയാണ്. സംഘങ്ങളില്‍ സാഹിത്യകാരന്മാര്‍, കവികള്‍, രജാക്കന്മാര്‍, ശില്പികള്‍ എന്നു വേണ്ട സാഹിത്യമനസ്സുള്ള നാട്ടുകാരും പങ്കുള്ളവരായിരുന്നു.

ചരിത്രം

ദക്ഷിണേന്ത്യന്‍ ചരിത്രത്തിന്റെ നാഴികക്കല്ലുകള്‍

ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ പണ്ടത്തെ രാജ്യങ്ങളില്‍ ചോളം, പാണ്ഡ്യം, ചേരം, പല്ലവം എന്നിവയുടെ ആസ്ഥാനങ്ങളിലും സിലോണിലെ അനുരാധാപുരത്തും വിശ്വപ്രസിദ്ധങ്ങളായ സാഹിത്യസഭകള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും കലയേയും കലാകാരന്മാരേയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു വന്നിരുന്നു. ഈ പതിവ് അന്നത്തെ എല്ലാ രാജാക്കന്മാരും സ്വീകരിച്ചിരുന്നിരിക്കണം. എന്നാല്‍ ഇവയില്‍ മധുരയിലെ സാഹിത്യസഭക്ക്(സംഘം)മാത്രമേ ശാശ്വതകീര്‍ത്തി നേടിയുള്ളൂ.

ആദ്യ സംഘം

പാണ്ഡ്യ രാജാവായിരുന്ന മാ-കിര്‍ത്തിയുടെ കാലത്ത് തെന്മധുരയില്‍ (തെക്കന്‍ മധുര)കന്നി നദിയുടെ തീരത്തു വച്ചാണ് ആദ്യത്തെ സംഘം നടന്നത്. അഗസ്ത്യമുനിയുടെ അധ്യക്ഷതയില്‍ ചേര്‍ന്ന സംഘം അഗസ്തിയം എന്ന പേരില്‍ തമിഴ് വ്യകരണ നിയമാവലി രചിച്ചു എന്നു കരുതുന്നു.

ഉത്തരേന്ത്യയില്‍ വിക്രമാദിത്യബിരുദം നേടിയ പല ചക്രവര്‍ത്തിമാരില്‍ ഒടുവിലത്തെ മഹാനായിരുന്നു ബുധഗുപ്തവിക്രമാദിത്യഹര്‍ഷന്‍. അദ്ദേഹത്തിലന്റെ ഭരണകാലത്ത് (ക്രി.വ. 443-506) ജീവിച്ചിരുന്ന നവരത്നങ്ങള്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്ന പണ്ഡിത സദസ്സിനെ അനുകരിച്ചായിരിക്കണം കാഞ്ചിയിലും, പിന്നീട് പാണ്ഡ്യ, ചേര, ചോഴ തലസ്ഥാനങ്ങളിലും സാഹിത്യ സഭകള്‍ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടത്. ബുധഗുപ്തന്റെ വിക്രമാദിത്യ സദസ്സും ദക്ഷിണേന്ത്യന്‍ സദസ്സുകള്‍ക്കും തമ്മില്‍ ഗാഢബന്ധം നിലനിന്നിരുന്നതായി കാണുന്നുണ്ട്. നാടന്‍ ഭാഷയായിരുന്ന തമിഴിനേയും സംസ്കൃതത്തേയും ഈ സഭകള്‍ ഒന്നുപോലെ പരിപോഷിപ്പിച്ചു. ആ വിജ്ഞാന സദസ്സുകള്‍ക്ക് തൊകൈ, അവൈ, കുഴു, എന്നീ തനി തമിഴ്നാമങ്ങള്‍ നല്‍കാതെ സംഘം എന്ന സംസ്കൃത സംജ്ഞ നല്‍കിയത് മേല്‍‌പറഞ്ഞ ബന്ധത്തേയും അന്ന് നിലവിലിരുന്ന ബുദ്ധമതത്തിന്റെ സ്വാധീനത്തേയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

വേഷവിധാനങ്ങള്‍

• സ്ത്രീവേഷം

പെണ്‍കുട്ടികള്‍ സാധാരണയായി ‘തഴയുട’ ധരിച്ചിരുന്നു. നൊച്ചിപ്പൂക്കളും ആമ്പല്‍ പൂക്കളും കോര്‍ത്തിണക്കി അരയില്‍ ധരിച്ചിരുന്ന ഒരു തരം പൂവാടയാണിത്. ഇരുളര്‍, മലയര്‍, വേടര്‍, വേട്ടുവര്‍, എന്നീ മലവര്‍ഗ്ഗ സമുദായങ്ങളിലെ സ്ത്രീകള്‍ ഇലകള്‍ കൂട്ടിക്കെട്ടിയ വസ്ത്രങ്ങള്‍ ധരിച്ചിരുന്നു. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ സ്ത്രീകള്‍ സംഘകാലത്ത് പരുത്തികൊണ്ടോ പട്ടുകൊണ്ടോ ഉള്ള വസ്ത്രങ്ങളാണ്‍ ധരിച്ചിരുന്നത്. ചിലമ്പ്, പൂമാല, മുത്തുമാല, പുലിപ്പല്‍ താലി, വള, തോട മുതലായ ഭൂഷണങ്ങളും ധരിച്ചിരുന്നു. തലയില്‍ അവര്‍ ധാരാളം പൂക്കള്‍ ചൂടിയിരുന്നു.

• പുരുഷവേഷം

പുരുഷന്മാര്‍ മാറില്‍ ചന്ദനം പൂശിയിരുന്നു. പരുത്തികൊണ്ടും പട്ടുകൊണ്ടും ഉള്ള വസ്ത്രങ്ങള്‍ അവര്‍ ധരിച്ചിരുന്നു. പട്ടുവസ്ത്രങ്ങള്‍ നേര്‍മയും മിനുസവും ആയിരുന്നു. വെളുപ്പിച്ച ശുഭവസ്ത്രം ധരിക്കാന്‍ നമ്മുടെ പൂര്‍വികന്മാര്‍ ശ്രദ്ധാലുക്കളായിരുന്നു.

തുമ്പപ്പൂമാല ചൂടിയാണ്‍ പുരുഷന്മാര്‍ യുദ്ധത്തിന്‍ പോയിരുന്നത്. നീലനിറമുള്ള കച്ചയും പൂവേല ചെയ്ത ആടയും മയില്പീലി കോര്‍ത്ത മാലയും ആയിരുന്നു പോര്‍മറവരുടെ യുദ്ധവേഷം.വെച്ചിമാലയും വേങ്ങാപ്പൂവും പുരുഷന്മാര്‍ തലയില്‍ ചൂടാറുണ്ടായിരുന്നു.

സംഘ സാഹിത്യം

ചിട്ടയോടെ അടുക്കി അവതരിക്കപ്പിച്ചിട്ടുള്ള എട്ടു ഭാവഗീതസമാഹാരങ്ങളിലും പത്തു നീണ്ടകാവ്യങ്ങളിലുമായി പാട്ടുകളിലുമായി ഈ സംഘ സാഹിത്യം നിലകൊള്ളുന്നു. സംഘസാഹിത്യം എന്ന് അപേരില്‍ പൊതുവായി അറിയപ്പെടുന്ന കൃതികള്‍ തമിഴരുടേതാണ്‌ എന്നൊരു അഭിപ്രായം പല സാഹിത്യകാരന്മാരും ഉന്നയിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ അത് കേരളീയരുടേതും കൂടെയാണ്‌ എന്നതാണ്‌ വാസ്തവം. കേരളീയരുടെ സാഹിത്യപാരമ്പര്യത്തിന്റെ സുപ്രധാനമായ ഭാഗമാണ്‌ സംഘസാഹിത്യം. എട്ടു തൊകൈ(anthology)(സമാഹാരം) എന്നറിയപ്പെടുന്നവ താഴെ പറയുന്നവയാണ് (വരികളുടെ എണ്ണം ബ്രാക്കറ്റില്‍)

• പുറനാനൂറ് புறநானூறு ( 398)
• അകനാനൂറ് அகநானூறு ( 400),
• നാറ്റിണൈ நற்றிணை (399)
• കുറുംതൊകൈ குறுந்தொகை ( 400),
• പതിറ്റുപത്ത് பதிற்றுப்பத்து (80),
• അയിങ്കുറു നൂറ് ஐங்குறுநூறு (498)
• പരിപ്പാടല്‍ பரிபாடல் (22),
• കലിത്തൊകൈ கலித்தொகை 150).

ഇതു കൂടാതെ പത്തുപാട്ട് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ലഘുഗ്രാമ കാവ്യങ്ങളുമുണ്ട്. ഇവ താഴെ പറയുന്നവയാണ് എഴുതിയ കവികളും ഈരടികളുടെ എണ്ണവും കൂടെ ചേര്‍ത്തിരിക്കുന്നു.

• 1. തിരുമുരുകറ്റുപ്പടൈ. (திருமுருகாற்றுப்படை) (എഴുതിയത്- നക്കീരര്‍) ( 317 )
• 2. പൊറുനാര്‍ ആറ്റുപ്പടൈ (பொருநர் ஆற்றுப்படை) (317) ,
• 3. ശിറുപ്പനാറ്റുപ്പടൈ (சிறுபாணாற்றுப்படை) (എഴുതിയത് -നല്ലൂര്‍ നത്തനാറ്) (269) ,
• 4. പെരുമ്പാണാറ്റുപ്പടൈ (பெரும்பாணாற்றுப்படை) (എഴുതിയത്-കടിയാളൂര്‍ ഉരുത്തിരങ്കണ്ണനാര്‍) (248) ,
• 5. മുല്ലൈ പാട്ടു (முல்லைப்பாட்டு) (എഴുതിയത്-നപ്പൂതനാര്‍) (103) ,
• 6. മഥുരൈ കാഞ്ചി( மதுரைக்காஞ்சி) (എഴുതിയത്മാങ്കുടി മരുതനാര്‍ ) (782)
• 7. നെടുംനല്‍വാടൈ (நெடுநல்வாடை) (എഴുതിയത്- നക്കീരര്‍), (188),
• 8. കുറിഞ്ചിപ്പാട്ടു ( குறிஞ்சிப்பாட்டு) (എഴുതിയത്-കപിലാര്‍) (261),
• 9. പട്ടിണപാലൈ (பட்டினப் பாலை) (എഴുതിയത്-കടിയാളൂര്‍ ഉരുത്തിരങ്കണ്ണനാര്‍) (301) ,
• 10. മലൈപ്പടുകടാം (மலைப்படுகடாம்) (ഹിരണ്യമുട്ടത്തു പെരുംകുന്രൂര്‍പെരുംകെഞ്ചിനാര്‍ (

583)

സംഘകാലത്തെ ഗ്രാമീണജീവിതം

സംഘകാലത്ത് ഗ്രാമങ്ങളിലെ ജനങ്ങളില്‍ പൊതുവേ മൂന്നു വിഭാഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. വന്‍ ഭൂവുടമകളെ വെള്ളാളര്‍ എന്നും, ചെറുകിട കൃഷിക്കാരെ ഉഴവര്‍ എന്നും, ഭൂരഹിതരായ തൊഴിലാളികളെ കടൈശിയാര്‍ എന്നും അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.