ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ

ഞാൻ സാന്ദ്രാ സോമനാഥ് ... ആലപ്പുഴ മെഡിക്കൽ കോളേജിലെ മൂന്നാം വർഷ എം.ബി.ബി.എസ്.വിദ്യാർത്ഥിനിയാണ്. ... എന്നെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ ആദ്യം തന്നെ എന്റെ കൂടെപ്പിറപ്പായ ബ്രിട്ടിൽ ബോൺ ഡിസീസിനെക്കുറിച്ചും പറയണം ..എല്ലുപൊടിയുന്ന ഒരു തരം ജനിതകരോഗമാണിത്... വീഴുമ്പോഴൊക്കെ പെട്ടെന്ന് എല്ലുകൾ പൊട്ടുന്ന അവസ്ഥ ...അധികം കേട്ടറിവ് ഇല്ലാത്ത അസുഖമായതിനാൽ എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഒരുപാട് ശ്രദ്ധ നൽകിയാണ് എന്നെ വളർത്തിയത്... നാലാം ക്ലാസ്സുവരെ വീട്ടിലിരുന്നുള്ള പ0നം ... പരീക്ഷ എഴുതാൻ മാത്രം സ്കൂളിൽ പോയിരുന്നു... അഞ്ചാം ക്ലാസിലാണ് ഞാൻ ആദ്യമായി സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം നേടുന്നത്... എന്നെ ഏത് സ്കൂളിൽ ചേർക്കണം എന്ന കാര്യത്തിൽ ഒരു ആശങ്കയും ഇല്ലായിരുന്നു ... എന്റെ അമ്മൂമ്മ പഠിക്കുകയും പഠിപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത ... എന്റെ അമ്മയും ചിറ്റമാരും ഒക്കെ പഠിച്ച എൻ.എസ്.എസ്.ഹൈസ്കൂൾ മുത്തൂർ തന്നെയായിരുന്നു എന്റെയും ജീവിതത്തിലെ ആദ്യ ചവിട്ടുപടി ... അമ്മയുടെ അനിയത്തി ഞങ്ങളുടെ ഹിന്ദി ടീച്ചറും അവിടെ പഠിപ്പിക്കുന്നത് കൊണ്ട് ധൈര്യപൂർവ്വം ഞാൻ ജീവിതത്തിന്റെ ബാലപാഠങ്ങൾ അവിടെ നിന്നു തന്നെ നേടി തുടങ്ങി ... നാട്ടിൻ പുറത്തെ ഒരു സാധാരണ മലയാളം മീഡിയം സ്കൂൾ എന്നതിൽ ഉപരി അനേകം സ്നേഹിക്കുന്ന മനസ്സുകളെ കാണിച്ചു തന്ന ഒരിടമായിരുന്നു എന്റെ സ്കൂൾ ... അദ്ധ്യാപകർ എല്ലാവരും എന്റെ സ്വന്തമായിരുന്നു... അവരുടെ മകളെ പോലെ പo നകാരുങ്ങളിലും മറ്റെല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും ഒരു പാട് സ്നേഹത്തോടെയും വാത്സല്യത്തോടെയുമാണ് അവർ എന്നെ പരിപാലിച്ചത്... എന്റെ അസുഖത്തിന്റെ പല ബുദ്ധിമുട്ടുകളാലും പതിവായി ക്ലാസ്സിൽ പോകുവാൻ പറ്റാത്ത സാഹചര്യങ്ങളിലും എല്ലാ വിധ സഹായങ്ങളും തന്നു എന്നെ ഞാനാക്കി വളർത്തിയതിൽ ഈ സ്കൂളിലെ എന്റെ അദ്ധ്യാപകർക്കെല്ലാവർക്കും വലിയ പങ്കുണ്ട് ... ആദ്യമായി സ്കൂളിൽ പോകുന്നതിനാൽത്തന്നെ എന്റെ സമപ്രായക്കാരെ ആദ്യം കാണുന്നതും പരിചയപ്പെടുന്നതും ഈ സ്കുളിൽ വെച്ചാണ് ... ആദ്യം പേടിയായിരുന്നു കുട്ടികൾ എന്നെ തട്ടിയിട്ടാലോ എന്നൊക്കെ പക്ഷേ ഒരേ പ്രായം എങ്കിലും ഒരു പാട് മുതിർന്നവരെ പോലെ കൈ പിടിച്ചു കൂടെ നടന്നും എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും നിഴലുപോലെ കുടെ നിന്നു സഹായങ്ങൾ ചെയ്തു തന്നു നിഷ്കളങ്കമായി എന്നെ സ്നേഹിച്ച ആ സഹപാഠികളിലൂടെയാണ് സൗഹൃദത്തിന്റെ മധുരം ഞാൻ അറിയുന്നത്... കുഞ്ഞിലേ മുതൽ ഡോക്ടർ ആവണം എന്ന ആഗ്രഹം മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു ... പക്ഷേ നാലാം ക്ലാസ്സുവരെ സ്കൂളിൽ പോയിട്ടില്ലാത്ത ... ഒരു സാധാരണ മലയാളം മീഡിയം സ്കൂളിൽ പഠിച്ച ഒരു കുട്ടിക്ക് ഡോക്ട്ടർ ആവാൻ സാധിക്കുമോ എന്ന സമൂഹത്തിന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണയെ ഞാൻ എന്നിലൂടെ തിരുത്തിക്കുറിക്കുകയായിരുന്നു ... പത്താം ക്ലാസ്സിൽ ഹാൾ ടിക്കറ്റ് തന്നപ്പോൾ അനിത ടീച്ചർ (സോഷ്യൽ ടീച്ചർ) പറഞ്ഞ ഒരു വാചകം ഞാൻ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല ... "സാന്ദ്രക്കുട്ടീ ... നാളെ ഡോക്ടർ ഒക്കെ ആകുമ്പോ ഞങ്ങൾ ഒക്കെ കാണാൻ വരും അപ്പോൾ സമയമില്ലാന്നൊന്നും പറയരുത് നോക്കണം കേട്ടോ .. " ഒരു പക്ഷേ ടീച്ചർ ഈ വാചകം ഓർക്കുന്നുണ്ടോ എന്നറിയില്ല പക്ഷേ എന്നിലെ ആഗ്രഹത്തെ ആളിക്കത്തിക്കുന്നതിൽ ആ വാചകം വലിയ പങ്കുവഹിച്ചിട്ടുണ്ട് ... പത്താം ക്ലാസ്സിൽ മോശമല്ലാത്ത മാർക്ക് വാങ്ങി അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോൾ എന്റെ മുന്നിൽ ഈ സ്വപ്നങ്ങൾ ഒക്കെ സാധ്യമാകുമോ എന്ന ഒരു ആശങ്ക ശേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പക്ഷേ എന്റെ അദ്ധ്യാപകരുടേയും കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന എല്ലാവരുടെയും അനുഗ്രഹത്തിന്റെയും പ്രാർത്ഥനയുടെയും ഫലമായിട്ടാകാം ഇന്ന് ഞാൻ ഒരു മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥിനിയായി എന്റെ സ്വപ്നത്തെ കൈയിലൊതുക്കിയത് ... ഒരു കുട്ടിക്ക് അതും എന്നെപ്പോലെ ശാരീരിക പരിമിതികൾക്കുള്ളിൽ നിന്നു കൊണ്ട് സ്വപ്നം കാണുന്നവർക്കും അവരുടെ ലക്ഷൃങ്ങളിൽ എത്തിച്ചേരാം എന്ന് എന്നെ പഠിപ്പിച്ചത് എന്റെ ഈ വിദ്യാലയത്തിലെ ബാലപാo ങ്ങൾ ആയിരുന്നു ... ഇനി മുന്നോട്ട് എത്രയൊക്കെ യാത്ര ചെയ്താലും ജീവിതത്തിന്റെ അടിത്തറ എന്റെ ഈ വിദ്യാലയം തന്നെയാണ് ... ഇന്ന് നമ്മുടെ സമൂഹം വലിയ സ്കൂളുകൾക്ക് പിന്നാലെ പോകുമ്പോൾ എനിക്ക് അഭിമാനത്തോടെ പറയുവാൻ സാധിക്കും ഞാൻ പഠിച്ചത് എൻ.എസ്.എസ് .ഹൈസ്കൂൾ മുത്തൂർ ആണെന്ന് ... എന്റെ വിദ്യാലയത്തോടും വാത്സല്യവും കരുതലും നൽകിയ അദ്ധ്യാപകരോടും കൂട്ടുകാരോടും സ്നേഹം ... മനസ്സിൽ എന്നും എന്റെ സ്കുളും അവിടുത്തെ നല്ല ഓർമ്മകളും ഉണ്ടാവും ...