ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ നിലനിൽപ്
വനിലേക്കുയർന്ന നിന്റെ ശാഖകളിൽ
കൂടുകെട്ടാൻ നീ അനുവദിച്ചതിനാലാണ് . . .
പൂത്തുലഞ്ഞ നിൻ പഞ്ചവർണ്ണപ്പഴങ്ങളാൽ
ഒരുപാടു നേരങ്ങളിൽ വിശപ്പടക്കിയതാണ്
വിടർന്നു നിൽക്കുന്ന നിന്റെ
ചന്തമേറിയ പച്ചിലകളാൽ
നീ തണലേകി സംരക്ഷിച്ചതാണ്
സംരക്ഷിക്കപ്പടുമെന്നുറപ്പുള്ള
നിന്റെ പാദത്തിൽ
ഒത്തിരി ജീവിതം കഴിച്ചുകൂട്ടിയതാണ്
വയലുകളുടെ ചിരിയിൽ
ശത്രുവിനെ മിത്രമാക്കിയും
താഴ്‌വരയുടെ സന്തോഷത്തിൽ
സങ്കടത്തെ ഉത്സവമാക്കിയും
അരുവികളുടെ മന്ദഹാസത്തിൽ
പേമാരിയെ സുന്ദരമാക്കിയും
നിന്റെ ജീവിതം ആഘോ കവിത ഷിക്കുന്നുവെങ്കിൽ
നീ ധാർമ്മിഷ്ഠനാവണം !
