20:29, 19 ഏപ്രിൽ 2020-നു ഉണ്ടായിരുന്ന രൂപം സൃഷ്ടിച്ചത്:- 18241(സംവാദം | സംഭാവനകൾ)('{{BoxTop1 | തലക്കെട്ട്=വാർദ്ധക്യം <!-- തലക്കെട്ട് -...' താൾ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു)
ഓടിവന്നു ഒരു കുഞ്ഞു തെന്നൽ പോലെ
മനംകവർന്ന കുളിരാംഓർമ്മകൾ
ഇറ്റിറ്റു വീഴും ജലകണങ്ങൾ പോലെ
അത്രയും പവിത്രമാം തൻ ഓർമ്മകൾ
എൻ അമ്മ ഭൂമിതൻ മാറിടത്തിൽ
പെറ്റിട്ടു വീഴും കാലം
മണ്ണിൻ ഗന്ധം വീശും കാറ്റിൻ കുളിർതെന്നൽ
മെല്ലെ തട്ടി തലോടിയെൻ മുടിച്ചുരുൾ തുമ്പിൽ
ഹരിതവർണ്ണം തൂകി നിൽക്കും നെൽപാടവും
ചെറു നാമ്പുകൾ തൂകും കുന്നുകളും പറമ്പുകളും
വെള്ളി അരഞ്ഞാണം പോൽ ഒഴുകും കാട്ടരുവികളും
കളകളം പോൽ ഒഴുകും പുഴകളും തോടുകളും
ഉമ്മറതിണ്ണയിൽ ഇരുന്നു ഞാൻ
ഇന്നി കാഴ്ചകൾ കാണും നേരം
ദുർഗന്ധം വമിക്കും കാറ്റിൻ ശകലങ്ങളും
പടുകൂറ്റൻ കെട്ടിടവും മാത്രമായി
സ്മരിക്കാം നമുക്കീ ശാശ്വതസത്യമാകും
പ്രപഞ്ചശക്തിക്ക് പ്രാണമേകും പ്രാണവായുവിനെ
വരും തലമുറയ്ക്കിനി നാം എന്തു നൽകും
കളിയില്ല ചിരിയില്ല കുളിർതെന്നൽ കിളികൊഞ്ചലില്ല
പറയാൻ മാത്രം ബാക്കിയെൻ
കൊച്ചുമക്കൾക്കായി
ദൈവത്തിൻ നാടാണി കേരഭൂമി........
വരുവാനുണ്ടിവിടെ പുതുജീവനും
ഞാനെന്നഭാവം മാറ്റിടുക നമ്മൾ
യെന്ന സത്യം ഓർത്തിടുക
പ്രകൃതിയെൻ അമ്മ പ്രകൃതിയാണ് നന്മ എന്നോർത്തിടുക
ഒരു തൈ നമുക്കായ് നട്ടുവളർത്തുക നാം