മൂലങ്കാവ്

മൂലങ്കാവ് എന്ന സ്ഥലത്തിന്റെ ചരിത്രം.

കുടിയേറ്റത്തിന് മുൻപ് ഈ വിദ്യാലയം സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന പ്രദേശത്ത് ആൾ താമസം ഇല്ലായിരുന്നു. ആദിവാസികളായ ആളുകൾ ഇവിടത്തെ ഓരോ വസ്തുക്കളുടെയും പേരിൽ സ്ഥലത്തിന് പേര് നൽകി എന്നാണ് ചരിത്രം .

ഈ പ്രദേശത്തിന് കോഴിക്കോട്ട് നിന്ന് മൈൽ ദൂരം ഉണ്ട്. അത് കൊണ്ട് ഈ പ്രദേശത്തിന് എന്ന പേര് വന്നു. പണ്ട് കാലത്ത് ഇവിടെ ധാരാളം മുളകൾ ഉള്ള കാവ് ഉണ്ടായിരുന്നു, അതിനാൽ മുളങ്കാവ് എന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. പിന്നീട് അത് ലോപിച്ച് മൂലങ്കാവ് എന്നായതാണെന്ന് ഒരു കൂട്ടർ പറയുന്നു. അതേ സമയം ഇവിടെ മൈസൂർ റോഡിന്റെ വലതു വശത്തായി ആദിവാസികളുടെ ഒരു കാവ് പണ്ട് കാലം തൊട്ടെ ഉണ്ട്. മൂലയിലാണ് ആ കാവിന്റെ സ്ഥാനം. മൂലയിലുള്ള കാവ് എന്നത് ലോപിച്ചാണ് മൂലങ്കാവ് ആയത് എന്നും പറയപ്പെടുന്നു.

1950 കാലഘട്ടത്തിൽ ഇവിടെ രു പോസ്റ്റ് ഓഫീസ് അനുവദിക്കുകയും അപ്പോൾ ഈ പ്രദേശത്തിന് മൂലങ്കാവ് എന്ന പേര് നിർദേശിച്ചത് അന്നത്തെ പോസ്റ്റുമാസ്റ്റർ ആയിരുന്നു എന്നും പറയപ്പെടുന്നു.

വടക്കൻ കേരളത്തിലെ മലയോര ജില്ലയായ വയനാടിന്റെ കിഴക്കേ ആതിർത്തിയിൽ കർണാടക സംസ്ഥാനത്തോട് ചേർന്ന് കിടക്കുന്നതും മുത്തങ്ങ വന്യ ജീവി സങ്കേതമുൾപ്പെടുന്നതുമായ നൂൽപ്പുഴ ഗ്രാമ പഞ്ചായത്തിലെ നാലാം വാർഡിലാണ് ഞങ്ങളുടെ വിദ്യാലയമായ ജി. എച്ച്. എസ്. എസ്. മൂലങ്കാവ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്.

ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ പ്രത്യേകതകൾ.

നിബിഢ വനം നിറഞ്ഞ കുന്നുകളും, മാനിപ്പുല്ല് നിറഞ്ഞ ചെറുവയലുകളും, കൈതക്കാടുകൾ നിറഞ്ഞ കൊല്ലികളും ഈ പ്രദേശത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകളായിരുന്നു. കൊല്ലികളിൽ നിന്ന് ആരംഭിച്ച് എല്ലാക്കാലത്തും ഒഴുക്കുണ്ടായിരുന്ന തോടുകൾ വയലുകളുടെ മധ്യത്തിലൂടെ ഒഴുകിയിരുന്നു. വർഷം മുഴുവൻ ധാരാളം മഴ ലഭിച്ചിരുന്നു. വേനൽക്കാലത്ത് കോടയും മഞ്ഞും തണുപ്പും നിറഞ്ഞ് ഇരുണ്ടതെങ്കിലും "സംശുദ്ധിയുടെ ലോകം".

സസ്യ ജന്തു വൈവിധ്യം.

ഈ പ്രദേശത്തിന്റെ വടക്ക് ഭാഗം റിസേർവ് ഫോറസ്റ്റാണ്. വിവിധയിനം സസ്യങ്ങളേയും, ജന്തുക്കളെയും ഇവിടെ കാണാൻ കഴിയും. ഇല പൊഴിയും കാടുകളും, നിത്യഹരിതവനങ്ങളും ഈ പ്രദേശത്തിന്റെ പ്രത്യേകതയാണ്. വനത്തിൽ പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളിൽ കാണുന്ന മിക്ക പക്ഷി മൃഗാദികളെയും ഇവിടെ കാണാം. എൺപതിൽ അധികം ഔഷധസസ്യങ്ങൾ ഈ നാട്ടിൻ പുറത്ത് ഇന്നും കാണാമെന്നത് സസ്യവൈവിധ്യത്തിന്റെ പ്രത്യേകതയാണ്.

ചരിത്രപരമായ പ്രത്യേകതകൾ.

ഇവിടത്തെ പ്രാദേശികമായ കണ്ടുപിടുത്തത്തിലൊന്നാണ് ക്ഷേത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് കണ്ടു കിട്ടിയ ആലത്തൂർ പട്ടയം. കാടിന് നടുവിലുള്ള അന്പലത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങളിലും,പരിസരപ്രദേശത്തും നടത്തിയ തെരച്ചിലിലാണ് ഈ കല്ല് ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്. ഈ വിവരം അറിഞ്ഞ് ശ്രി എം.ജി.എസ് നാരായണനും സംഘവും ഇവിടെ എത്തുകയും കല്ലിൽ എഴുതിയ ലിപി "ഹൊള്ള കന്നടി" യിലുള്ളതാണെന്നും കർണാടകയിൽ നിന്നുള്ള ജൈനമതക്കാരുടെ കച്ചവടസംഘം ഇവിടത്തെ ആളുകൾക്ക് നൽകിയതാണ് ഈ ഭൂമി എന്നതുമാണ് ഇതിന്റെ സാരം. എന്നാൽ ഈ ഭൂമിയിൽ കർണാടകക്കാരായ ആളുകൾക്ക് അവകാശ മുന്നയിക്കാനായി വെറുതെ എഴുതി വച്ചതാണ് കല്ലിൽ കൊത്തിയ ഈ ലിപി എന്നും ചിലർ പറയുന്നു. പതിനേഴ് വരികളിലായി കൊ ത്തിയ ഈ ശാസനത്തിലെ ലിപി ഇന്ന് പ്രചാരത്തിലില്ല.

നരവംശ പ്രത്യേകതകൾ.

ഈ പ്രദേശത്തെ ആദിമനിവാസികൾ കുറിച്യർ, കുറുമർ, ചെട്ടിമാർ, പണിയർ, കാട്ടുനായ്ക്കർ, എന്നിവരായിരുന്നു. ഇവരിൽ കുറിച്യർ, കുറുമർ,‍ചെട്ടിമാർ എന്നിവർ കൃഷിയിൽ എർപ്പെട്ടിരുന്നു. കാട്ടുനായ്ക്ക വിഭാഗം കാടിനെ മാത്രമാശ്രയിച്ചാണ് ജീവിച്ചിരുന്നത്. കാട് ഉപയോഗിക്കുന്നതിൽ നിയമങ്ങൾ വന്നപ്പോൾ മാത്രമാണ് അവർ നാടുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയത്.

ഓരോസമുദായത്തിനും അവരവരുടെ ആചാരങ്ങളും അനുഷ്ടാനങ്ങളും ജീവിധശൈലികളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം ഇന്നും അവർ സംരക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് പോകുന്നു.കുടിയേറ്റത്തിന്റെ ആധിക്യം ഇവരെ വീണ്ടും കാടിനുള്ളിലേക്ക് ഉൾവലിക്കുകയും , ഇന്നും കാട്ടുനായ്ക്കർ കാടിനുള്ളിൽ താമസിക്കുകയും ചെയ്തുവരുന്നു .

സാമൂഹ്യ ജീവിധം.

1942- ട് കൂടി കുടിയേറ്റം ആരംഭിച്ചു. മധ്യതിരുവിതാംകൂറിൽ നിന്നും കേരളത്തിലെ മറ്റ് പ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്നും ഉള്ള ആളുകൾ കുടിയേറ്റക്കാരായി ഇവിടെ എത്തി. ഭക്ഷ്യ ക്ഷാമം കുടിയേറ്റത്തിന് ഒരു കാരണം ആയിരുന്നു. ഇവിടെ വന്നാൽ ധാരാളം കൃഷി ഭൂമി ലഭ്യമാണ് എന്ന അറിവ് കുടിയേറ്റത്തിന് ആക്കം കൂട്ടി. ഇവിടെ എത്തിയവർ ഈ പ്രദേശങ്ങൾ സാധ്യമാകും വിധം വെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ഗതാഗതസൗകര്യങ്ങൾ വളരെ കുറവായിരുന്ന ആ കാലത്ത് കോഴിക്കോട് നിന്ന് മൈസൂർക്ക് രണ്ട ബസ്സുകൾ മാത്രമായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്. അന്ന് റോഡുകൾ ടാറ് ചെയ്യാത്തവയായിരുന്നു. അന്നത്തെ ബസ് യാത്ര ദുരിതം നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. താമരശ്ശേരി ചുരത്തിലൂടെയുള്ള യാത്ര ജീവൻ മരണപ്രശ്നമായിട്ടായിരുന്നു ആളുകൾക്കനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നത്. വയനാട്ടിൽ എത്തിപ്പെട്ടവർ കാട്ട്മൃഗങ്ങളോടും മലന്പനിയോടും തണുപ്പിനോടും മല്ലടിച്ചു. കുറെ പ്പേർ പിടിച്ചു നിന്നു.ചിലർ കുടുംബത്തോടെ മരിച്ചു പോയി. കാടുകളിൽ താമസിക്കാൻ വന്ന പട്ടാളക്കാർക്ക് മലന്പനി പിടിപെടുകയും, അതിന് മരുന്ന് കണ്ട് പിടിച്ചതും കുടിയേറ്റക്കാർക്ക് ആശ്വാസമാകുകയും ചെയ്തു. ഇവിടെ വന്നവർ ആദിവാസികളെപ്പോലെ പുനം കൃഷി നടത്തി.കരയിൽ നെല്ല് വിതച്ചു. അന്നത്തെ പ്രധാന നെൽ വിത്തുകളുടെ പേര് കല്ലടിയാരൻ, മണ്ണ്, വെളിയൻ, തൊണ്ടി, തൊണ്ടിപാൽ , കറുത്തൻ, ജീരകശാല എന്നിവയായിരുന്നു. കപ്പയും പിന്നെ ഇഞ്ചി, കുരുമുളക്, ചേന, ചേ, എന്നിവയും കൃഷി ചെയ്യാനാരംഭിച്ചു.കർഷകന്റെ വിയർപ്പുമണികൾ, സ്വർണ്ണമായി തിരിച്ചു കൊടുത്തു ഈ മണ്ണ്.സർക്കാർ വനഭൂമി ലീസിന് കൊടുത്തപ്പോൾ അവിടെയും കുടിയേറ്റക്കാരായ ആളുകൾ കൃഷിയിറക്കി.ഇപ്പോൾ അവിടം സർക്കാരിന്റെ തേക്കുതോട്ടമാണ്. 1954 -ൽ എസ്.എൻ.ഡി.പി. യുടെ രു ശാഖ രൂപികൃതമായി.ഇതേ ഗ്രൗണ്ടിൽ തന്നെ രു ശിവക്ഷേത്രവുമുണ്ട്. 1959 കാലഘട്ടത്തോട് കൂടി ഇവിടെ ഓല മേഞ്ഞ ഷെഡ്ഡിൽ സെന്റ് ജോൺസ് യാക്കോബായ ദേവാലയം പ്രവർത്തനമാരംഭിച്ചു.ഇന്ന് അത് പൊളിച്ച് മാറ്റി, അതേയിടത്ത് തന്നെ മറ്റ് രണ്ട് ദേവാലയങ്ങൾ കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്.സ്ക്കൂളിന്റെ അര കിലോമീറ്റർ ചുറ്റളവിനുള്ളിലായി അഞ്ച് കൃസ്ത്യൻ ആരാധനാലയങ്ങളും ഒരു ഹിന്ദു ആരാധനാലയവും ഒരു മുസ്ലിം ആരാധനാലയവും സ്ഥിതി ടെയ്യുന്നു. മത സൗഹാർദത്തിന് ഉത്തമോദാഹരണമായി ഈ ഗ്രാമം പരിലസിക്കുന്നു. ഇന്ന് മെറ്റൽ റോഡിന് പകരം ടാർ ചെയ്ത ധാരാളം റോഡുകൾ, എൻ. എച്ച്. 212 എന്ന ദേശീയ പാത, സ്റ്റുഡിയോ, കമ്പ്യൂട്ടർ സെന്റർ, രണ്ട് ബാങ്കുകൾ, എല്ലാ വിഭാഗത്തിലും ഉള്ള കടകൾ മുതലായ സൗകര്യങ്ങളുള്ള ഒരു കൊച്ചു നഗരമായി മൂലങ്കാവ് വളർന്നു കഴിഞ്ഞു. 1964 -ൽ ഈ ഗ്രാമത്തിലെ ആളുകൾക്ക് കൂടുതൽ വായിക്കാനും പഠിക്കാനും സഹായകമാകുന്ന രു ലൈബ്രറി പ്രവർത്തനമാരംഭിച്ചു. ഈ വിദ്യാലയത്തിന്റെ മതിൽക്കെട്ടിനോട് ചേർന്ന് ആ നാഷണൽ ലൈബ്രറി പ്രവർത്തിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.