ഗവ. എച്ച്. എസ്. തച്ച‌ങ്ങാട്/അക്ഷരവൃക്ഷം

==ഒടുക്കം -കഥ==

===വർഷ പി, പത്താംതരം ഒന്ന്. അമ്മ കണ്ണുനീരിന് ചുവന്ന നിറമായിരുന്നു.വേദന അതിന്റെ അതിർവരമ്പുകളെല്ലാം ലംഗിച്ചെങ്കിലും അവൾ ഒരക്ഷരവും മിണ്ടുന്നില്ല. "നീ എന്തിനാണിങ്ങനെ വേദന തിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്?" ജ്വലനത്തിന്റെ കാഠിന്യമത്രയും അതിന്റെ പരമോന്നതിയിൽ എത്തിയിരുന്നു.മറുത്ത് ഒന്നും പറയാനില്ലാത്തതിനാൽ അവൾ മിണ്ടുന്നേയില്ല. "ഇവളുടെ അഹങ്കാരം എന്തായിരുന്നു ജീവനുള്ള ഒരേയൊരു ഗ്രഹം,ഇപ്പോൾ എല്ലാം അടങ്ങി.അവൾ തന്നെ വേദന സഹിക്കുന്നു" ആരും വിട്ടുകൊടുക്കുന്നില്ല. "നിങ്ങളാരും പരിഭ്രമിക്കേണ്ട.എന്റെ മക്കൾ ഒരു ദോഷവും വരുത്തില്ല" അമ്മയുടെ മറുപടി ആയിരുന്നു വെറും അമ്മയുടെ. "നീ തന്നെ നോക്കൂ അവർ മനുഷ്യർ നിന്റെ ബാക്കിയുള്ള മക്കളെ ഇല്ലാതാക്കുകയാണ്"

ചുവന്നവൻ പറഞ്ഞു.

"ദാ മൂർച്ചയേറിയ പല്ലുകൾ കുന്നുകൾക്ക് മുകളിലൂടെ ദയയില്ലാതെ സഞ്ചരിക്കുന്നത് കാണുന്നില്ലേ?" വലയങ്ങൾ ഉള്ളവനു കൂട്ട്പിടിച്ചു. "എല്ലാ കോണിലും ഇത് തന്നെയാണാവസ്ഥ"എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തിൽ പറയുന്നു."കൈകളും കാലുകളും ഛേദിച്ചു നിൽക്കുന്ന നിന്റെ മക്കളെ കാണുമ്പോൾ നിനക്ക് ഒന്നും തോന്നുന്നില്ലേ?"കൂട്ടത്തിലെ വലിയവൻ പറഞ്ഞു."ഭാരങ്ങൾ താങ്ങിക്കൊണ്ടാണ് നദികളൊക്കെയും ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഇതൊന്നും നിന്റെ കണ്ണിൽ കാണുന്നില്ലേ? അന്തരീക്ഷം നോക്കൂ ചാരനിറം.ഇങ്ങനെയാണോ നീയുണ്ടായിരുന്നത്.നിന്റെ അഴകിൽ എല്ലാവരും അസൂയപ്പെട്ടിരുന്നില്ല?" ചെറിയവനും ഉപദേശിക്കാൻ മറന്നില്ല."നീ സൂക്ഷിച്ചോ അടുത്ത അവരുടെ ലക്ഷ്യം നീയാണ്" ചുവന്നവന് നേരെ തിരിഞ്ഞ് എല്ലാവരും പറഞ്ഞു."എന്റെ നേരെയോ ഞാൻ ഇവളെപ്പോലെ എല്ലാം സഹിക്കുകയൊന്നും ഇല്ല.അവളെ മടുത്തപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ടോ?" പരിഭ്രമത്തിന്റെ ചാർച്ചയുള്ള വാക്കുകൾ ആയിരുന്നു."നിന്നെ മടുത്തിരിക്കുന്നു ഇപ്പോഴും നിനക്കൊന്നും പറയാനില്ലേ?"എല്ലാവരും ചോദ്യങ്ങളുടെ മൂർച്ച കൂട്ടി."നിങ്ങൾക്കോർ മയുണ്ടോ ഞാനവരെ ഗർഭം ധരിച്ച കാലം,നിങ്ങൾക്കാർക്കും ഇല്ലാത്ത സൗഭാഗ്യം എന്നിലേക്കല്ലേ വന്നത്?" അമ്മയുടെ മറുപടിയായിരുന്നു വെറും അമ്മയുടെ."നിന്റെ വേദന നമുക്ക് മനസിലാകും,പക്ഷെ ഇവർ മനുഷ്യർ നിന്നെ തന്നെ ഇല്ലാതാക്കും"സഹോദര സ്നേഹം വാക്കുകളിൽ വലിയ ഇടം പിടിച്ചിരുന്നു."നിങ്ങൾ പറയുന്നത് ശരിയായിരിക്കും എന്നാൽ ഓർമ്മയ്ക്ക്...... " രണ്ട്.ശേഷമോ? ആരും ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല.മൗനത്തിന്റെ ശബ്ദ ഉച്ചത്തിൽ കേൾക്കാം.എല്ലാത്തിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി അവൾ ചതുരാകൃതിയിൽ കാണപ്പെട്ടു."ഞാൻ സ്വയം എടുത്ത തീരുമാനമാണ് ഇതല്ലാതെ മറ്റൊരു വഴിയും കാണുന്നില്ല.ഞാൻ സ്വയം ഇല്ലാതാകുന്നു അല്ലെങ്കിൽ അവർ....."അവളുടെ വാക്കുകൾ അവളിലേക്ക് മാത്രമായി പ്രതിധ്വനിച്ചു.

സംസാരിക്കുന്ന വൃക്ഷം-കഥ

വഹീദ ഏഴാംതരം

രമേഷും സുരേ‍ഷും വലിയ സുഹൃത്തായിരുന്നു. അവർ സന്തോഷിന്റെ വീട്ടിൽ വയലിൽ ജോലി ചെയ്തായിരുന്നു ജീവിച്ചിരുന്നത്.ദിവസം മുഴുവനും കഠിനമായി അധ്വാനിക്കും.സന്തോഷ് അവർക്ക് വൈകുന്നേരം പണം കൊടുക്കും. ഒരു ദിവസം അവർ ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ സുരേഷൻ രമേഷിനോട് പറഞ്ഞു. നമുക്ക് പട്ടണത്തിൽ പോകാം അപ്പോൾ നമുക്ക് കുറേ കൂടി സമ്പാദിക്കാം. അത് രമേഷിന് ശരിയാണെന്നു തോന്നി. അങ്ങനെ അവർ പട്ടണത്തിൽ പോയി.അവിടെ നിന്നും കുറേ പണം സംമ്പാദിച്ചു. അപ്പോൾ രമേശൻ പറഞ്ഞു എനിക്ക് ഗ്രാമത്തിന്റെ ഒാർമ വരുന്നു. സുരേഷമും അതു തന്നെ പറഞ്ഞു.അങ്ങനെ അവർ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പോയി .അപ്പോൾ രമേഷൻ പറഞ്ഞു. ഈ പണം മുഴുവനും എടുത്താൽ തീരും അത് കൊണ്ട് പകുതി പണം നമുക്കീ മരപ്പൊത്തിൽ ഒളിപ്പിച്ചു വെക്കാം. അങ്ങനെ പറഞ്ഞ് അവർ കുറച്ച് പണം എടുത്തിട്ട് ബാക്കിയുള്ള പണം അവർ മരപ്പൊത്തിൽ വെച്ചു. എന്നിട്ട് അവർ ഇരുവരും വീട്ടിലേക്ക് പോയി.അപ്പോൾ രമേഷന്റെ ഭാര്യ പരഞ്ഞു നിങ്ങൾ ഇത്ര മാത്രമേ സംമ്പാദിച്ചിട്ടുള്ളു.ഈ പണം കൊണ്ട്ല എനിക്കൊരു മാല വാങ്ങാൻ പോലും കഴിയില്ല. അപ്പോൾ രമേഷൻ പറഞ്ഞു നീ എന്താണ് കരുതിയത് എനിക്ക് കുറച്ച് പണം മാത്രം കിട്ടിയത് എന്നൊ... അല്ല ഞാൻ ബാക്കി പണം മരപ്പൊത്തിൽ ഒളിപ്പിച്ചപ വച്ചു.അത് കേട്ടപ്പോൾ രമേഷന്റെ ഭാര്യക്ക് സന്തോഷമായി.എന്നിട്ട് രമേഷനും സുരേഷനും മരപ്പൊത്തിനടുത്ത് പോയി. ആദ്യം രമേഷൻ മരപ്പൊത്തിൽ കൈയിട്ടു, അപ്പോൾ പണം അതിനകത്ത് ഇല്ലായിരുന്നു.പിന്നീട് സുരേ‍ഷ് കൈയിട്ടു. അപ്പോഴും പണം അതിനകത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അപ്പോൾ സുരേഷൻ പറഞ്ഞു ഈ പണം കട്ടത് രമേഷൻ ആണെന്ന്, അപ്പോൾ രമേഷൻപറഞ്ഞു പണം കട്ടത് സുരേഷൻ ആണെന്ന് . അങ്ങനെ അവർ തമ്മിൽ വഴക്കായി.അപ്പോൾ സുരേഷൻ പറഞ്ഞു ഇങ്ങനെ വിട്ടാൽ പറ്റില്ല നമുക്ക് പ്രസിഡന്റോട് പറയാം. പ്രസിഡന്റിനെ കണ്ടു.പ്രസിഡന്റെ പറഞ്ഞു ഇത് വലിയ പ്രശ്നമാണെന്ന്.ഇതിനെന്താ ഒരു പരിഹാരം. വീണ്ടും രമേഷനും സുരേഷനും തല്ലായി. അപ്പോൾ രമേശൻ പറഞ്ഞു ഈ മരത്തിൽ ഒരു ദേവിയുണ്ട്.നമുക്ക് ദേവിയോട് ചോദിക്കാം എന്നിട്ട് രമേഷൻ ചോദിച്ചു ദേവി മാതാവെ ഈ പണം ആരാണ് കട്ടത്,അങ്ങ് തന്നെ പറഞ്ഞാലും അപ്പോൾ മരത്തിനുള്ളിൽ നിന്നും ദേവി പറഞ്ഞു ഈ പണം മോശഷ്ടിച്ചത് സുരേഷനാണ്. അവൻ രാത്രി ആരും കാണാതെ വന്ന് മോഷ്ടിച്ചതാ​ണ്‌സുരേഷൻ പറഞ്ഞു ഞാനല്ല ഈ പണം മോഷ്ടിച്ചത്....ഈ ദേവി കള്ളം പറയുന്നതാണ്..അങ്ങനെ പറഞ്ഞ് സുരേഷൻ ആ മരത്തിന് തീകൊടുത്തു.അപ്പോൾ ആ മരത്തിൽ നിന്ന് ഒരു കരച്ചിൽ കേട്ടു. അയ്യോ എന്ന രക്ഷിക്കണേ..... നോക്കുമ്പോഴേക്ക് അത് രമേഷന്റെ ഭാര്യ ആയിരുന്നു. അപ്പോൾ രമേഷൻ സത്യങ്ങളൊക്കെ തുറന്നു പറഞ്ഞു. രമേഷൻ ആയിരുന്നു പണം മോഷ്ടിച്ചത്....സത്യം എല്ലാവരും അറിഞ്ഞു.പണം മുഴുവൻ സുരേഷിനു കൊടുത്തു.രമേഷൻ പാവപ്പെട്ടവനായി.

    "അത് കൊണ്ടാണ് പറയുന്നത് കളവ് ആരും പറയരുതെന്ന് "