"സെന്റ് ഗോരേറ്റീസ് ഹൈസ്കൂൾ നാലാഞ്ചിറ/അക്ഷരവൃക്ഷം/ലോക്ക്ഡൗൺ" എന്ന താളിന്റെ പതിപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം

സ്കൂളിന് പെട്ടെന്ന് അവധി പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ വളരെ സന്തോഷിച്ചു. വർഷാവസാനത്തെ മൂന്ന് പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞതേയുള്ളൂ.കണക്ക്പരീക്ഷ വരാനിരിക്കുന്നതേയുളളു. അത് കഴിയാത്തതിലും വിഷമം തോന്നി.ലോക്ക്ഡൗൺ എന്ന് ഞാൻ ആദ്യമായികേൾക്കുകയാണ്.കൊറോണയും.എന്താണ് കൊറോണയെന്ന് എനിക്കാദ്യം മനസ്സിലായില്ല.അതൊരു അസുഖമല്ലെന്നും ഒരുതരം വൈറസാണെന്നും പിന്നീട് മനസ്സിലായി. ഒരുപാട് സംശയങ്ങൾ തോന്നി. ഒപ്പം ഇനി സ്കുളിലേക്ക് പോകണ്ട എന്നുള്ള സന്തോഷവും. അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും ചേച്ചിക്കും ആർക്കും പുറത്തേക്കു പോകണ്ട എന്നു കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ വളരെയേറെ സന്താഷിച്ചു .പിന്നെ ടിവിയിലൂടെയും പത്രത്തിലൂടെയും ആണ് കൊറോണ എന്ന മാരകമായ

വൈറസിനെപ്പറ്റിയും കോവിഡ്-19 മനുഷ്യനെ കൂട്ടത്തോടെ കൊന്നാടുക്കുന്നഅസുഖമാണെന്നും മനസ്സിലാക്കി.ആദ്യമൊക്കെ എപ്പോഴും കൈ കഴുകാൻ എനിക്ക് മടിയായിരുന്നു. അമ്മയും അച്ഛനുമൊക്കെ അടിക്കടി വഴക്കു പറഞ്ഞപ്പോൾ സോപ്പും സാനിട്ടൈസറും ഉപയോഗിച്ച് ഞാനും കൈ കഴുകാൻ തുടങ്ങി .എന്നാലും എൻെ അമ്മ എപ്പോഴും വീട്ടിൽ ഉള്ളതിൽ എനിക്ക് അതിയായ സന്താഷം തോന്നി.കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഇനി പരീക്ഷ നടത്തില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി. കൂട്ടുകാർ കളിക്കാൻ ഇല്ല ,പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ല...മുറ്റത്ത് ഇറങ്ങിയൽപ്പം പോലും അച്ഛൻ എന്നെ വഴക്കു പറയും. ശരിക്കും ലോക്ക്ഡൗൺ. ഇപ്പോൾ എനിക്ക് ശരിക്കും പിടികിട്ടി രോഗത്തിൻെറ ഗൗരവം. വല്ലാത്ത വിരസത തോന്നി.വീട്ടിലെ ടിവി കാണലായി ഏക മാർഗ്ഗം. പിന്നെ ഒരുപാടൊരുപാട് സംശയങ്ങളുമായി അമ്മയുടെ കൂടെയായി. ഞാൻ അമ്മയെ എല്ലാ ജോലികളിലും സഹായിക്കും.അപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത് അമ്മക്ക് വീട്ടിൽ ഇത്രയേറെപണികളുണ്ടെന്ന് . ഞാൻ ഈ രോഗത്തെ പേടിച്ച് പുറത്തു ഇറങ്ങാതെയായി,മുറ്റത്തുപോലും.ഇറ്റലിയിലും സ്പെയിനിലും അമേരിക്കയിലുമെല്ലാം ശവങ്ങൾകൂട്ടിയിട്ട് മറവു ചെയ്യുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് സങ്കടം ആയി. ഞാൻ ഇപ്പോൾ പ്രാർഥിക്കുന്നത് ഈ അസുഖം പെട്ടെന്ന് മാറാനും എല്ലാം പഴയപടി ആകാനുമാണ് ഞാൻ എൻെറ വെക്കേഷന് ഫുട്ട്ബോൾ കളിപഠിക്കാൻ പോയിച്ചേരണമെന്നായിരുന്നു. അച്ഛനും അമ്മയും അതിന് ഫോം നേരത്തെതന്നെ വാങ്ങി.അതെല്ലാം പൊളിഞ്ഞു.ഇനി എവിടെപ്പോകാനാണ്...ഇതുപോലുള്ള മഹാമാരികൾ ഇനി ഒരിക്കലും ഉണ്ടാകരുതെ എന്നാണ് ഇപ്പോൾ ഉള്ളുരുകി പ്രാർഥിക്കുന്നത് . ഇത് ഒരു ദുഃരവസ്ഥയാണ്.വമ്പൻ രാജ്യങ്ങളും വിവിധ ഗതാഗത മാർഗ്ഗങ്ങളും അടഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് എന്തോ ഒരു പ്രത്യേകതയായി തോന്നി.  

സൂര്യൻ  ഉദിക്കുന്നു അസ്തമിക്കുന്നു അത്രതന്നേ.എന്തായാലും എല്ലാം ഒരു ദുസ്വപ്നം പോലെ തോന്നുന്നു.സത്യം തന്നെയാണോ എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല.എൻെറ ഈശ്വരാ...

ഈശ്വരൻമാരുടെ പൂജ പോലും മുടക്കത്തിലാണത്രേ .വമ്പൻ രാജ്യങ്ങളിൽ പതിനായിരക്കണക്കിനാളുകൾ മരിച്ചു വീഴുമ്പോൾ അത് ലക്ഷക്കണക്കിനാകുമ്പോൾ എൻെറ ഈ കൊച്ചുകേരളംഇവിടുത്തെ മന്ത്രിമാരുടേയും ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്ഥരുടേയും പോലീസ് ഓഫീസരുടെ മുതൽ ശുചീകരണതൊഴിലാളികളുടെ വരെ നിസ്വാർഥ പ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ ഈ മഹാമാരിയെ ചെറുത്തുനിൽക്കുന്നതുകാണുമ്പോൾ എനിക്ക് അഭിമാനം തോന്നുന്നു. അവരുടെ നിസ്വാർഥ സേവനത്തിന് ആദരിച്ചേ മതിയാകൂ .കഴിഞ്ഞ വർഷങ്ങളിലൊക്കെ എത്ര ആഹ്ളാദമായാണ് ദുഖവെള്ളിയും ഈസ്റ്ററും വിഷുവുമാക്കെ ആഘോഷിച്ചിരുന്നത്.എന്നാൽ ഇത്തവണയോ? എനിക്ക് ഏറ്റവും സങ്കടം വളരെ ഇഷ്ടമുള്ള വിഷുപോലും.... കണിക്കൊന്നകൾ പൂക്കളൊക്കെ കൊഴിച്ച് ദുഃഖത്തോടെ തലകുമ്പിട്ട് നിൽക്കുന്നു . ഇത്തവണ പൂക്കളിട്ടത് വെറുതെയായല്ലോ എന്നോർത്ത്. അമ്മയും അച്ഛനുമൊക്കെ കൈനീട്ടം തരുമെങ്കിലും വളരെ സങ്കടമുള്ള വിഷുവാണ് ഇത്.എന്തായാലും ഈ കൊറോണ ദുർഭൂതത്തെ ഈ ഭൂമുഖത്തുനിന്നും പൂർണ്ണമായും തുടച്ചുമാറ്റുമെന്നും കേരളം എല്ലാത്തിനേയും അതിജീവിക്കുമെന്നും ഉറപ്പുണ്ട് .നമ്മുടെ കേരളം ദൈവത്തിൻെറ സ്വന്തം നാടല്ലേ ? ഇനി എന്നും അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കട്ടെ. <br>