തീരമെഴിഞ്ഞു ആളുമകന്നു
മലിന്ന്യം ചർദ്ദികും ശാലകളുമുറക്കമായ്
നീരുതെളിഞ്ഞവൾ കു ണുങ്ങിയൊഴുകവേ
തോഴനാം വാനം ചിരിതൂകി മേലെയായി
നീലിച്ചപട്ടണിഞ്ഞു സുന്ദര രൂപനായി
കാളിമ പടരാത്ത വെൺമേഘ തുള്ളികൾ
പ്രണയോപഹാരമായി താൻ കല്ലോലിനിക്കേകി
നിനയ്കാതെ പെയ്ത പുതുമഴ പെയ്തു നിന്നെ പുതുമഴപ്പെയ്ത്തിനെ
ആദ്യമായിയെന്നപോൽ പുണരുന്നു ബാല്യങ്ങൾ
വിണ്ണിൻ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് കണ്ണുതുറക്കും
പുൽനാമ്പുകൾ തൻ പേര് ചികഞ്ഞവർ തൊടിയിപ്പറക്കുന്നു വർണ്ണ ശലഭങ്ങളായി
ഹൃത്തടം തുറക്കുവാൻ കിരാതർ എത്തിയില്ലെന്നറിവിനാൽ
മാമലകൾ ചിരിക്കുന്ന മനം നിറഞ്ഞാദ്യമായി
വെട്ടിമുറിച്ച തനുവിൻ തുടിപ്പിലും തളിരുകൾ മുളപ്പിച്ചു
പച്ചയിൽ കുളിരുന്ന മരങ്ങൾ താൻ മനസ്സുകൾ
