പിടയുന്നു പിളരുന്നു മറയുന്നു തകരുന്നു....
അമ്മയാം സുന്ദര ഭൗമഗോളം..
ഉഷ്ണമാം ചുടുകാറ്റിൽ ഉരുകുന്നു മൊഴിയുന്നു
അമ്മതൻ കഥാസാഗരം..
ഒരു കണ്ണീർ തടത്തിനായി കേഴുന്നു അലയുന്നു ശോകഗീതം പാടുന്ന മുകിലുകൾ
മരങ്ങളെ നോക്കൂ ഭയന്നിരിക്കുന്നു.
ഇത് ഭൂമിയല്ല വിഷം നിറഞ്ഞ നരകം.
മാനവ ജന്മത്തെ വിഴുങ്ങിയെടുക്കുവാൻ
പക്കം പാർത്തിരിക്കുന്ന വ്യാളിയാം രോഗങ്ങൾ.
കൂനയാം ചവറുകൾ, കൂടുകൾ, ബാഗുകൾ
കഥനമാം ഭൂമിതൻ ബാഹ്യപർവം.
കൊറോണതൻ ദുഃഖ ഭാരമേറിനിന്ന
ജനസാഗരം എത്തിനോക്കുന്നു ഭൂമിതൻ
ബാഹ്യസ്തരങ്ങളിൽ.
ഭയമല്ല കരുതലിനുറച്ചകാൽവെപ്പാണ്
ശോഭയാം നവ കാലഘട്ടത്തിനാധാരം...
