കാവും കുളങ്ങളും കായലോളങ്ങൾ തൻ
കാതിൽ ചിലമ്പുന്ന കാറ്റും
ഭൂതകാലത്തിന്റെ സാക്ഷ്യം.
അമ്മയാം വിശ്വപ്രകൃതീ നമ്മൾക്കു
തന്ന സൗഭാഗ്യങ്ങളെല്ലാം
നന്ദിയില്ലാതെ തിരസ്കരിച്ചു നമ്മള
നന്മ മനസ്സിലില്ലാത്തോർ
മുത്തിനെപ്പോലും കരിക്കട്ടയായ്ക്കണ്ട.
ബുദ്ധിയില്ലാത്തവർ നമ്മൾ
മുഗ്ദസൗന്ദര്യത്തെ വൈരൂപ്യമാക്കു-
വാനത്തൊരുമിച്ചവർ നമ്മൾ
കാരിരുമ്പിന്റെ ഹൃദയങ്ങളെത്രയോ
കാവുകൾ വെട്ടിത്തെളിച്ചു
കാതരചിത്തമതെത്രയോ പക്ഷികൾ
കാണാമറയത്തൊളിച്ചു.
വള്ളികൾ ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞുപടർന്നൊരു
വന്മരച്ചില്ലകൾ തോറും
പൂത്തുനിന്നൊരു ഗതകാലസൗരഭ്യ
പൂരിത വർണപുഷ്പ്പങ്ങൾ
ഇന്നിനി ദുർലഭം-മാമരച്ചില്ലക
ളൊന്നാകെ നാം വെട്ടി വീഴ്ത്തി
എത്രകുളങ്ങളെ മണ്ണിട്ടു മൂടി നാ-
മിത്തിരി ഭൂമിക്കുവേണ്ടി.
എത്രയായാലും മതിവരാറില്ലാത്തൊ
രത്യാഗ്രഹിയെപ്പോലെ!
