നോക്കുവിൻ മർത്ത്യരേ,ഭൂമിതൻ മക്കളെ, ജനനിതൻ മടിത്തട്ടിലേക്ക് . കരങ്ങൾ പതിപ്പിച്ചു വർണ്ണാഭമാക്കി നാം ഇവിടം, അതേകരങ്ങളാൽ കീറിമുറിച്ചു നാം ഭൂമിയെ. പിഞ്ചു ചേവടികളാൽ നാദഭരിതമാക്കി നാം ഇവിടം, ഒടുവിൽ തച്ചുടച്ചു നാം ആ മധുര ഗീതത്തെ. നോക്കുവിൻ മർത്ത്യരേ,ഭൂമിതൻ മക്കളേ ..... നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയല്ലോ ജനനിതൻ മിഴികൾ നിണമൊഴുകുന്നല്ലോ ആ ചാരുതയിൽനിന്ന് . ധരണിതൻ മുറിപ്പാടിൽ നിന്നല്ലോ ഒഴുകുന്നു നിലക്കാത്ത ജീവൻ . ബലിഷ്‌ഠമായിരുന്ന കരങ്ങളിതാ ഇന്ന് മാലിന്യം പേറി നിൽക്കുന്നു . തേജസുറ്റ വദനങ്ങൾ കാർമേഘം പോൽ ഇരുണ്ടു. "കുഞ്ഞുമക്കളെ" എന്ന് വിളിച്ച് ഉറക്കെക്കരയുന്ന ധരിത്രിയെ കേൾക്കാം നമുക്കിന്ന് . എന്നേ തുറക്കാമായിരുന്നു മിഴികൾ, ഭാവി ഗുണമേകുവാൻ . ഓർക്കുക മർത്ത്യരെ, ഉണരൂ യാന്ത്രിക ലോകത്തുനിന്ന്. വരും ദിനങ്ങൾ നിറമുള്ളതാകട്ടേ... ഇല്ലെങ്കിൽ ഒടുവിൽ നിസ്സഹായനായി നിൽക്കേണ്ടി വരും.
