വായുവോ ധാരയോ പൂഴിയോയെന്നില്ലാ തങ്ങുനാശം വിതയ്ക്കുന്നു മാനുഷർ . പുഴയോ നദിയോയങ്ങുകൺമറയത്തായ് അവിടങ്ങുമിതാ കൂറ്റൻ കെട്ടിടങ്ങൾ. കിളികൾതൻ കളകളാരവങ്ങൾ നിലച്ചിരിപ്പൂ കാടും ചെടിയും മാനുഷ കെെകളാ‍ൽ ചെത്തിയപ്പോൾ ഇല്ലാതായിരിപ്പൂ അവർ; പ്രകൃതി തൻ രമണീയ നാദങ്ങൾ. എങ്ങോപോയ് മറഞ്ഞിരിപ്പൂ മനുഷ്യത്വം കഴുകനെ പോലവൻ ധനത്തിനുപിന്നാലെ ചീറിപ്പായുന്നു ചുറ്റുമൊന്നും കാണാതെ ഈ ലോകമിതെത്ര കാണണം? ഗോളമീ പ്രകൃതിയേ‍ൽക്കുന്ന പ്രഹരം നമുക്കുതൻ വിപത്തെന്നോർക്കുക പടുത്തുയർത്തുക നമ്മുടെ പരിസ്ഥിതിയെ വീണ്ടെടുക്കുകയാസൗന്ദര്യമാധുരിയെ. പ്രകൃതിതൻ അമ്മയാണു മാലോകരേ , അമ്മയെ കാക്കുക തൻ ദൗത്യവും . കെെ കോ‍ർത്തിടാമീ ഭൂമിയെ കാത്തിടാൻ ശബ്ദമുയർത്തിടാമീ ഭൂമിയെ വീണ്ടെടുക്കാൻ. കാടും കാട്ടരുവികളും പുന:സൃഷ്ടിക്കാം വാടിയ ചെറുജീവനുകളെ തൊട്ടുണർത്താം അല്ലെങ്കിലൊരു സമഗ്ര വിനാശത്തിനു നാം തന്നെ കാരണമാകുമെന്നോ‌‍ർക്കു
