ഉദിച്ചുയുരുന്നർക്കനെ നോക്കി അവൾ കരഞ്ഞു.
നീയുമെന്നുടെ ശത്രുവായോ?
എന്നെ....പിരിയുന്നു നീ.... രാവിലെ, വന്നു ചേരുന്നു സായാഹ്നത്തിലും.
അറിയുന്നു നീ എന്നിലെ ഓരോ മാറ്റവും, ജനനിയെ, വധിക്കുന്ന മക്കൾ തൻ പ്രവൃത്തി- യും.
എന്നിലെ കുന്നും മലകളുമെല്ലാമവർ നിലമാക്കി രസിക്കുന്നു.
അവിടെ ഉയരുന്ന തൂണുകൾ ഓരോന്നും
എന്നെ തറയ്ക്കുന്ന ആണികളായ്.....
നിറഞ്ഞൊഴുകിയൊരു തോടും, നദികളും, അരുവിയുമിന്നില്ല.
"അവിടെന്റെ കണ്ണീർ ഒഴുകുന്ന ചാലുമാത്രം".
എന്നിലെ സമ്പത്ത് "കൊള്ള"യടിച്ചവർ
നേടുന്നതെല്ലാം രോഗങ്ങളും.
മാലിന്യകൂമ്പാരമാക്കു-ന്നെൻ മടിത്തട്ടും...
അതുകണ്ടെൻ ഞെഞ്ചകം പൊള്ളിടുന്നു.
എന്നുടെ കോട്ടയായ് നിന്നിരുന്ന ഓസോണിൽ തുളയുണ്ടാക്കി അവർ.
അതുവഴി ആദിത്യാ! നിന്നുടെ 'രശ്മി'യു-
മെന്നുടെ മേനിയെ പൊള്ളിക്കുന്നു.
ജനനി തൻ നൊമ്പരം മാഞ്ഞില്ലേലും....
"എന്നെ" നീയും ശത്രുവായ് കാണരുതേ...
ഞാനെന്നും നിന്നോടു ചേർന്നു നില്ക്കും
നിന്നുടെ സ്വന്തം ഭൂമിയല്ലേ.....
