മണ്ണ് എനിക്ക് വേണ്ട
നിനക്ക് വേണ്ട
പക്ഷേ ഈ ഭൂമിക്ക് വേണം
വേണമെന്നില്ല ഉളവാക്കുന്നു അവയും
പോറ്റമ്മ തൻ മടിത്തട്ടനീകുന്നു.
ആരെല്ലാമോ ചവിട്ടി അരയ്ക്കുമ്പോൾ
നീ ഒരു കുളിർമയായി അവരിൽ അലിഞ്ഞുചേരുന്നു
നീയൊരു നാഡീസ്പന്ദനം ആയി പാത്രമായി
ഒരു ഭാഗമായി നിറയുന്നു .
നീ ഓരോ നിമിഷവും
നീ ഒരുങ്ങുന്നു പിന്നെയും ക്ഷമിക്കുന്നു
ഒരു ശക്തിയും സ്നേഹവും പരിപൂർണ്ണ സ്നേഹവും
നിൻ മാറിൽ നിന്നും തീർന്നു വീഴുന്നു
ഇനിയും പറയുന്നു ഇപ്പോൾ അകത്തളങ്ങൾ മാത്രം.