ആകാശനീലിമയിലേക്കു നോക്കി -
കൈ കൂപ്പി വിളിക്കുന്നു ഞാൻ.
വിണ്ണിന്റെ റാണിയാം മേഘമേ നീ -
നിന്റെ തണ്ണീർക്കുടം പകുത്തു നൽകൂ.
ചിരിതൂകി നിൽക്കുന്ന മേഘമാ നേരം -
മുത്തായ് മഴയെപ്പൊഴിച്ചിടുന്നു.
കൈകൂപ്പി നിന്ന ചെടികളെല്ലാം -
ഒന്നായ് നൃത്തച്ചുവടുവച്ചു.
ഇളം കാറ്റിൽ തെന്നി വന്ന ചിത്ര ശലഭമേ -
നുകർന്നുവോ നീ പൂവിൻ തേൻകണം.
മഴ തൻ പൊഴിയലോ മെല്ലെ കുറഞ്ഞു -
തിരികെ തൻ നിദ്രയിലേക്കു പോയി.
കുളിർ കാറ്റെന്നെതലോടി -
എന്റെ പൊയ്മുഖം മെല്ലെ അടർത്തിമാറ്റി.
ഉദയസൂര്യൻ മെല്ലെയുണർന്നു -
തൻ പ്രകാശം പരത്തുന്നു
വിണ്ണിലായ്.
തെളിമാനം മഴവില്ലിൻ നിറമണിയും നിമിഷം -
തളിരിലകൾ നാമ്പുണർന്നു തലയുയർത്തി നിൽപ്പൂ.
പൂവിതളുകൾ ഹിമകണമോൽ സുമംഗലിയാകവേ -
താഴ്വാരം നീളേ പച്ചപ്പു ചാർത്തി.
മരതക കുളിരിലായ് ചാഞ്ചാടും കേരം -
എന്തോ എന്നോട് മന്ത്രിച്ച പോലെ.
പൂന്തേൻ കുരുവികൾ കളകള മോതി-
തെങ്ങോലത്തുമ്പത്തായ് വന്നിരുന്നു.
ഉദയ കിരീടവും ചൂടിയ സൂര്യൻ -
മായാതെ നിൽക്കുന്നിതാ എന്റെ മനസ്സിൽ -
ശോഭയാൽ മുങ്ങുന്നിതാ എന്റെ പുലരി.
പച്ചപ്പുതപ്പ് മാറോട് ചേർത്ത് -
ഞാൻ നട്ട ഒരു മരം എന്നെ നോക്കി -
എന്തോ സൗമ്യമായ് പാടിടുന്നു -
" എന്തേ നീ ഇത്ര വൈകി?
എന്തോ ഓർത്ത് ഞാനും മൊഴിഞ്ഞു -
നിൻ തണൽ എന്നുമെൻ തണലായി മാറണം?"
