പ്രകൃതിയുടെ രോദനം ഞാനറിഞ്ഞു. ആകാശനീലിമയിലേക്കു നോക്കി - കൈ കൂപ്പി വിളിക്കുന്നു ഞാൻ. വിണ്ണിന്റെ റാണിയാം മേഘമേ നീ - നിന്റെ തണ്ണീർക്കുടം പകുത്തു നൽകൂ. (പ്രകൃതിയുടെ രോദനം) ചിരിതൂകി നിൽക്കുന്ന മേഘമാ നേരം - മുത്തായ് മഴയെപ്പൊഴിച്ചിടുന്നു. കൈകൂപ്പി നിന്ന ചെടികളെല്ലാം - ഒന്നായ് നൃത്തച്ചുവടുവച്ചു. ഇളം കാറ്റിൽ തെന്നി വന്ന ചിത്ര ശലഭമേ - നുകർന്നുവോ നീ പൂവിൻ തേൻകണം. മഴ തൻ പൊഴിയലോ മെല്ലെ കുറഞ്ഞു - തിരികെ തൻ നിദ്രയിലേക്കു പോയി. കുളിർ കാറ്റെന്നെതലോടി - എന്റെ പൊയ്മുഖം മെല്ലെ അടർത്തിമാറ്റി. ഉദയസൂര്യൻ മെല്ലെയുണർന്നു - തൻ പ്രകാശം പരത്തുന്നു വിണ്ണിലായ്. തെളിമാനം മഴവില്ലിൻ നിറമണിയും നിമിഷം - തളിരിലകൾ നാമ്പുണർന്നു തലയുയർത്തി നിൽപ്പൂ. പൂവിതളുകൾ ഹിമകണമോൽ സുമംഗലിയാകവേ - താഴ്വാരം നീളേ പച്ചപ്പു ചാർത്തി. മരതക കുളിരിലായ് ചാഞ്ചാടും കേരം - എന്തോ എന്നോട് മന്ത്രിച്ച പോലെ. പൂന്തേൻ കുരുവികൾ കളകള മോതി- തെങ്ങോലത്തുമ്പത്തായ് വന്നിരുന്നു. ഉദയ കിരീടവും ചൂടിയ സൂര്യൻ - മായാതെ നിൽക്കുന്നിതാ എന്റെ മനസ്സിൽ - ശോഭയാൽ മുങ്ങുന്നിതാ എന്റെ പുലരി. പച്ചപ്പുതപ്പ് മാറോട് ചേർത്ത് - ഞാൻ നട്ട ഒരു മരം എന്നെ നോക്കി - എന്തോ സൗമ്യമായ് പാടിടുന്നു - " എന്തേ നീ ഇത്ര വൈകി? എന്തോ ഓർത്ത് ഞാനും മൊഴിഞ്ഞു - നിൻ തണൽ എന്നുമെൻ തണലായി മാറണം?" (പ്രകൃതിയുടെ രോദനം) "
