വ്യാധികൾ നിറയും കാലം
ഈ മായികനഗരം തീരും
ഉദിച്ചുയരും ചുവന്ന സൂര്യൻ
കറുത്ത നിഴലുകളാകുന്നു
ഒരു ശിഖരം നശിക്കും പോലെ
ജീവിതം മൃത്യുവിലണയുന്നു
സ്വർഗ്ഗലോകമാം ഈ നഗരം
വേദനയിൽ പൂണ്ടു ..(2)
മനുഷ്യജീവൻ കാർന്നെടുത്തു
വ്യാധികൾ വാഴുന്നു
ജീവിതം നശിക്കുന്നു
സമയമാം നിമിഷത്തിൽ
വ്യാധികൾ പടരുന്നു
വായു നമ്മെ രോഗവീചിയിലേക്കു നയിക്കുന്നു
നമ്മുടെ ഒരു തലമുറ തന്നെ നശിക്കുന്നു
ജീവിതം വേദനിക്കുന്ന ജീവിതം
അതിജീവനത്തിൻ പാതയിൽ
ആർത്തിരുമ്പുമീ കടൽ
വിഴുങ്ങുമീ ജീവിതം പോൽ
മർത്യൻ ജീവിക്കുമീ ഭൂമിയിൽ
ഒരുൾക്കാമ്പിൽ തിരിവെളിച്ചം എങ്ങോയ്-
പോയ് മറഞ്ഞു ഈ വ്യാധിയാൽ
ജാഗ്രതയോടെ നമുക്ക് മുന്നേറാം
ഈ അനശ്വരമാം മാരിയെ അകറ്റാം
ദൈവത്തിൻ പാദത്തിങ്കൽ ചേരാം
ഈ ലോകത്തിനുവേണ്ടി കൈകൂപ്പാം ....