മാന്തളിർ നുള്ളുമ്പോ-
ളിറ്റിറ്റു വീഴുന്ന
കണ്ണീർ കനൽ തേനി-
ലുണ്ട് സ്നേഹം
ഞാടിയിറുക്കി രക്തം ചോർ-
ന്നു വീഴുമ്പോൾ
താങ്ങുന്നു സ്നേഹത്തിൻ
കൈകളാലെ....
മലയോളം സഹനവും
വാനോളം കരുതലിൽ
മുലയൂട്ടി കാക്കുന്നു
ജീവനോളം
പൊക്കിൾക്കൊടിയറ്റു
വീഴുന്ന പൈതലേ
പോറ്റുന്നു അമ്മതൻ
പൊൻമടിയിൽ
അമ്മയെന്നുള്ളൊരു-
സ്നേഹത്തെ
കഴിയില്ല വെക്കുവാൻ
പകരമായ് മറ്റാർക്കുമെ....
ഗർഭത്തിൽനിന്നുവളർ-
ന്നീല എങ്കിലും അമ്മ
നൽകി പൊന്നോമനക്കായ്
നെയ്തെടുത്തു സ്വപ്നമോ-
രോന്നും ചിന്തയിൽ
മതിവരില്ലതുതന്നെ
ജീവിതത്തിൽ
പെറ്റമ്മയോളം വരില്ലൊന്നുമീ
ജന്മം വീണിടും
ഞങ്ങൾ നിൻ
പാദങ്ങളിൽ
