ആശയേറെയുണ്ടെനിക്കൊന്നു കാണുവാൻ,
ആദ്യമായെന്റെ മാവൊന്നു പൂത്തതിൽ,
പൂക്കൾ വിരിഞ്ഞതു കായ്കളായ് മാറിടാൻ,
കാറ്റിലാടുന്നൊരാ മാംകുല കാണുവാൻ.
എന്നും മടിതെല്ലുമേശാതെ ഞാനതിൻ,
ചുറ്റിലും വെള്ളമൊഴിക്കാൻ മറന്നീല,
ആശിച്ച പോലതിൽ മാമ്പൂ വിരിഞ്ഞപ്പോൾ,
ആനന്ദ നൃത്തവുമാടി ഞാൻ ഹൃതിനാൽ.
ആശിപ്പു നാമൊന്നു വന്നു ഭവിപ്പതോ,
ആ കഷ്ടമോർക്കുവാൻ പോലുമേ വയ്യ, ഹോ !
രാത്രി മഴയതിൻ താണ്ഡവമാടിനാൻ,
തെന്നിത്തെറിച്ചെന്റെ മാവിലെ പൂങ്കുല.
കണ്ണീർ മഴയ്ക്കിടെ നോക്കവേ കണ്ടു ഞാൻ,
അങ്ങൊരു ചില്ലയിൽ ഉടയാത്ത പൂങ്കുല,
ആശതൻ നാമ്പുകൾ വീണ്ടും മുളയ്ക്കവേ,
ഓർത്തു ഞാൻ ജീവിതം ഈ മട്ടിലല്ലയോ !
