നാളെയുടെ ചക്രങ്ങൾ ഉരുളും തോറും
വജ്രങ്ങൾ പോൽ തിളങ്ങുന്ന
മാനവ ചിന്തയിൽ നീ ഇല്ല.
ഹേ പടുവൃക്ഷമേ നീ ഇല്ല, നീ ഇല്ല
കാലത്തിന്റ കുത്തുഒഴികിലും
പതറാത്ത നിന്റെ സ്മ്രിതികൾ.
നീ നിന്റെ പച്ചിലയും, ചില്ലയും നീട്ടി
നിസഹായതയോടെ കയ്പുനീർ ഇറക്കുകയാണ്.
എങ്കിലും ഓർക്കുക സ്വയമേ തീർത്ത
വറ ചട്ടിയിൽ താനെ എരിയുനു മനുഷ്യൻ.
