വിഷമയമില്ലാ പ്രഭാതം കണ്ട്
പ്രകൃതി ചിരിച്ചു
തെളിഞ്ഞൊഴുകിയ പുഴയെ
നോക്കി മന്ദമാരുതൻ പ്രണയം പറഞ്ഞു
ദീ‍ർഘനിശ്വാസത്താൽ മരം ചോദിച്ചു മനുഷ്യനെവിടെ സോദരാ
എന്നെയും നിന്നെയും
മലിനപ്പെടുത്താൻ
അവൻ തൻ കെെകളെവിടെ
വിഷം തിന്നുന്ന മനുഷ്യനെവിടെ
ഓടിയൊളിച്ചോ നീ മനുഷ്യ
ഒരു ചെറു അണുവിനെ
പേടിച്ചൊളിച്ചോ നീ
ഹാ ഞാനിതെന്തു കേൾക്കേണു
ഞാൻ കണ്ടില്ല നിനക്കീ ഭയം
നീ ഭൂമിയെ കാർന്നു തിന്നപ്പോൾ
ശുഷ്കമാം ഈ ഇടവേള
ഞങ്ങൾക്കേകുന്നു
ശുദ്ധമാം വായുവും
മലിനമില്ലാത്തുറവകളും
പ്രശാന്തമാം ഗഗനവും
എങ്കിലും ഞാൻ കേഴുന്നു മനുഷ്യാ
നിനക്കായി നിലനില്പിനായി
ഇടവേളകൾ ഉത്തമം മൃത്യാ
വീണ്ടു വിചാരത്തിനായി
കേഴുന്നു ഞാൻ ദെെവമേ
മാനവരാശിക്കായി
നല്ലതു ഭവിക്കണേ.
