എൻ ഉമ്മറത്തിണ്ണയിൽ ഇരുന്നു
നിശബ്ദമായ് കേഴുന്നു ഞാൻ
ആരവങ്ങളില്ലാത്ത ആശങ്കയുടെ
നിശബ്ദ വീഥിയിലേക്ക് നോക്കി
കൂട്ടുകാരൊത്തു പഠിച്ചും കളിച്ചും നടന്ന ദിനങ്ങളും
ആർത്തുല്ലസിച്ച് നടന്ന പുഴയോരങ്ങളും
ഓർത്തോർത്തു ഞാൻ വിലപിക്കുന്നു
പെട്ടെന്നൊരിടി നാദത്തോടുള്ള പേമാരി പോൽ
മണ്ണിൽ മനുജൻ്റെ സ്വസ്ഥത നശിപ്പിക്കാൻ വന്ന കൊറോണേ
നിന്നെ തുരത്താൻ ഞങ്ങൾ ഐക്യത്തോടെ പൊരുതും
നിന്നെ വേരോടെ പിഴുതെറിയാൻ ഞങ്ങൾ ദൃഢമായി നിലകൊള്ളും
എൻ സഹോദരങ്ങൾക്കായ് ഞങ്ങൾ ഒരു പോൽ കൈ കോർക്കുന്നു
നിൻ ചരമഗീതം പാടി രസിക്കും വരും നാളിൽ
എൻ ഭൂമാതാവിനെ മുമ്പിലെത്തേതിലും സുന്ദരിയാക്കാൻ
ഞങ്ങൾ പൊരുതും ഈ അടച്ചിടലിൻ വേദന
നാളത്തെ സന്തോഷ ലഹരിയായ് ത്തീരുവാൻ
