അകലെയാ സന്ധ്യയിൽ പൂത്തുവിരിഞ്ഞൊരാ
പൊൻതാരകത്തിന്റെ ശോഭ നോക്കി
ഏകാന്തമായി നെടുവീർപ്പിടുന്നിതാ
ഏകയായി തീർന്നു ഞാനിന്നി മന്നിൽ
വിടരാൻ കൊതിക്കുന്ന പുലരിക്കുവേണ്ടി ഞാൻ
സന്ധ്യതൻ വീഥിയിൽ നിന്നിടുന്നു
ആരെയോ തേടി തിരഞ്ഞു കൊണ്ടെൻ മനം
ഇന്നും വിഷാദമായി തീർന്നിടുന്നു
ഒരിക്കലും വിരിയില്ല ഇനിയൊരു പൂക്കാലം
കൊഴിഞ്ഞുപോയി എങ്ങോ മാഞ്ഞുപോയി
വിരിയാത്ത പൂക്കാലം എന്നുമെൻ അകതാരിൽ
വേദനയോടെ ചിരിച്ചിടുന്നു.
മറക്കുവാൻ മാത്രമാണെന്നുമീ ജീവിതം
ഓർമകൾ നമ്മെ പിരിഞ്ഞുവെന്നൊ?
ഏകാന്തമാകുമോ ഇനിയുള്ളനാളുകൾ
വിടരാത്ത പൂക്കാലമെന്ന പോലെ
ലോകംമുഴുവൻ വസന്തം നിറയ്ക്കുന്ന
നാളുകളെ കാക്കയാണെന്നുമീ ഞാൻ
ഒറ്റയ്ക്ക് വിരിയാനല്ലോരുകൂട്ടമായ് വിരിഞ്ഞ്
ആനന്ദ നൃത്തമൊന്നാടീടുവാൻ
എത്രനാൾ കാക്കണം ഞാനുമെൻ മോഹവും
എത്രനാൾ എത്രനാൾ കാക്കവേണം
